Op 16 mei ben ik van Wau vertrokken naar Nederland en ben daar op 18 mei aangekomen. Toen ik ‘s morgens op 16 mei om 6.00 uur in alle stilte lag na te denken over de reis en het heerlijke vooruitzicht even uit Wau en Zuid-Soedan weg te zijn, werd de stilte doorbroken door geweervuur. Er stond een soldaat vlak voor mijn raam met een AK 47 op vol automatisch te schieten. Het ontstellende was dat het beantwoord werd met meer geweervuur en ik overal geweervuur hoorde en kogels hoorde fluiten. Maar toen: “ Hey Kawatja, don’t worry, we’re celebrating our victory”. Ik snapte er niets van. Er is geen Wau news of Wau radio waardoor informatie verspreid wordt. De berichten gaan van mond tot mond en ja, als je het dan niet hoort via de mond-tot-mondreclame? Dan hoor je het wel als het gebeurt. Zo weet ik nu voor altijd dat de tweede oorlog op 16 mei 1983 in Zuid-Soedan begonnen is en in 2005 op een vredesakkoord uitliep. Met een bonzend hart en bibberende knieën deed ik het raam dicht en ging vol ongeloof op bed liggen om nog een uur lang naar de gekte buiten te luisteren.
Terugblik
Mijn tijd in Hongarije en Nederland zit er weer op. In Hongarije was het bijzonder. Ik heb collegae ontmoet uit alle landen waar Dorcas een kantoor heeft en ik mocht ook mijn collegae uit Nederland beter leren kennen. Ik ben onder de indruk. Verder begonnen we iedere dag met een prachtige dagopening. Het is treffend om met collegae uit verschillende landen en andere culturen God te prijzen voor Zijn Almacht en trouw. Hij leeft en Hij regeert tot in alle eeuwigheid. Er is geen einde aan Zijn liefde. Er is hard gewerkt, lange dagen gemaakt, veel kennis is er overgedragen en opgedaan.
Het was schitterend weer in Hongarije en ’s avonds genoten we van een kampvuur en hadden we het over rakkers en de kinderen bij het Training Center in Wau die het leuk zouden vinden als ik autootjes en knuffels mee zou nemen. Zo’n kampvuurtje levert trouwens veel op. Ik heb twee waterfilters mee en hoef mijn drinkwater niet meer te koken, een zonnepaneeltje voor het opladen van lamp, batterijen, mobiel, en tevens een leuk idee voor het opstarten van een bedrijfje voor een trainee(s), een makkelijk recept om bruin brood te bakken, een fototoestel, leuke spullen voor mijn collegae hier, een temperatuurmeter en twee gebruikte mobieltjes voor twee medewerkers van de klinieken in Rumbek. Badankt alle collegae voor een mooie tijd.
Het was goed om weer thuis te zijn bij vrouw en kinderen, en familie, vrienden, vriendinnen en buren te zien en te ontmoeten en op datum te komen met het werk in Andijk. Ook hebben we een mooie avond in Hoogeveen gehad. We konden aan ongeveer 65 mensen vertellen over het werk van Dorcas en het werk in Zuid-Soedan. Bedankt iedereen voor een mooie avond en alle inzet en bijdragen in tijd en geld.
Juba Internationale vliegveld
In de vertrekhal van Schiphol waar ik zit te wachten om naar Nairobi en vandaar naar Juba te vliegen, zie ik hem voor het eerst. Duidelijk een Zuid-Soedanees. Tenger en lang van postuur en donker van kleur. Zijn type merkkleding laat overduidelijk zien dat hij niet in Zuid-Sudan wóónt. Later hoor ik zijn American English en concludeer ik dat hij als jongen tijdens de oorlog gevlucht is naar Kenia of Oeganda of naar Ethiopië en vandaar naar Amerika is gegaan. De verhalen zijn bijna altijd hetzelfde. De angst tijdens de oorlog en de wreedheden en het afbranden van huizen en gebouwen en verbranden van oogsten en de verschrikkelijke tocht naar vrijheid. Zijn vrouw is Afro American en zij en de kinderen zijn niet gekleed op de hitte van straks. Ze zijn alle vier enthousiast en in afwachting van wat er komen gaat. Na zes uur wachten op Nairobi vliegveld zie ik ze weer in het vliegtuig naar Juba en dan weer op Juba vliegveld. Op Juba vliegveld is het nog steeds hetzelfde tafereel hoewel er druk door de Chinezen gebouwd wordt om er iets beters van te maken. Maar zover is het nog lang niet. Het is intens heet binnen de kleine, half vervallen aankomsthal, reizigers drommen samen in een slordige rij om hun visa te laten stempelen en tientallen mensen turen aandachtig naar een gat in de muur waardoor straks de bagage zal verschijnen. Door al het geroep en geschreeuw heen hoor ik opeens een meisje hard en doordringend gillen. Het is het dochtertje van de Soedanees. Hij staat te zweten en lijkt verbouwereerd, zijn vrouw lijkt uit het veld geslagen en het kind blijft maar gillen. Het wordt wat stiller in de aankomsthal en de man die naast mij staat merkt terecht op: “it must be her first time in Sudan.” Als ik later in de taxi zit en aan de chauffeur vraagt hoe het in Zuid-Soedan gaat, merkt hij op: “Sudan is a mad place sir, but the sun is really mad here in Sudan”.
Ik overnacht bij Wim en Cathy Groenendijk. Cathy doet geweldig werk onder de straatkinderen van Juba en is door het ziekenhuis opgebeld. Of ze plaats had voor een negen maanden oude baby? Het kind is zwaar ondervoed en dat is te zien. Het heeft hele dunne armpjes en beentjes. Het jongetje lijkt zo broos en breekbaar dat ik er maar liever niet aan begin hem vast te houden. De ouders willen het baby wegens omstandigheden niet houden en kunnen er ook niet voor zorgen. Het heeft een huis nodig met veel liefde en aandacht. Cathy kon geen nee zeggen en we wensen haar veel zegen toe met het verzorgen van de baby.
Op 16 juni 1976 is in Zuid-Afrika de strijd tegen apartheid in al haar felheid begonnen door de jeugd in Soweto. Deze dag is in ZA nog steeds een vakantiedag en heet Youth day. Youth day is overgewaaid van ZA naar Zuid-Soedan en daar gaan ze vandaag marcheren. Ze marcheren voor meer rechten voor het kind en om de om de bestaande wetgeving om te zetten in daden. In Zuid-Soedan zijn straatkinderen een groeiend probleem en kan de overheid het niet alleen aan. Er wordt een beroep gedaan op mensen en instellingen om te helpen.
Rumbek VliegveldIk ben dinsdagavond uit Nederland vertrokken en volgens de planning vertrek ik vrijdagochtend vanaf Rumbek naar Wau. Ze hebben al opgebeld uit Wau. Ik wordt verwacht en het geeft een goed gevoel. Hoe zou het mijn collegae vergaan zijn en hoe tref ik alles aan? Op het vliegveld van Rumbek is het niet erg druk, maar degene die aanwezig zijn, maken zich wel erg druk. We kunnen niet inchecken en niemand weet waarom. Dus zitten we te wachten zonder te weten waarom we wachten. Het wordt een uur wachten en steeds geen aankondiging. Het wordt twee uur wachten en dan komt er een eind aan het wachten. Iemand legt uit dat er twee vliegtuigen buiten werking zijn en hij hoopt ons maandagochtend weer te zien en misschien heeft hij dan beter nieuws en tot dan. Geen excuus, geen bus, geen taxi, geen alternatief.
Gebedspunten
- We mogen danken voor de heerlijke regen die hier gevallen is, voor de vorderingen die er gemaakt worden en weer een behouden aankomst.
- We kunnen bidden voor de 9de juli als Zuid Soedan onafhankelijk wordt. Alles gaat hier zo’n beetje dicht voor een paar dagen en de gekste geruchten doen de ronde.
Volkslied van het nieuwe land Zuid-Soedan
Oh God,
We praise and glorify you for your grace on South Sudan,
Land of great abundance.
Uphold us united in peace and harmony.
Oh motherland,
We rise, raising flag with the guiding star
And sing songs of freedom with joy
For justice, liberty and prosperity shall for ever more, reign.