Een wonder en pure gebedsverhoring

Aankomsthal Juba 23/11
Zoals altijd staan we met teveel mensen in de veel te kleine, veel te hete aankomsthal van Juba vliegveld. Wij staan te staren naar het gat in de muur waar onze koffers ieder ogenblik doorheen behoren te komen. Vanuit het vliegtuig worden de koffers in een pick-up geladen en dan worden ze handmatig door het gat geduwd.

Een aantal maanden geleden stond er opeens een apparaat bij het gat waar alle koffers en tassen nu eerst doorheen moeten. Het geeft Juba International toch een beetje aanzien, vind ik. Alleen een gat is ook maar niets. Een agent ziet toe dat de bagage door het apparaat heen gestuurd wordt om gescand te worden. Hij doet zijn werk heel serieus en volgens mij gelooft hij echt dat het apparaat het doet en dat de mensen achter de computer snappen wat ze zien. Opvallend is ook dat zodra een koffer uit de scanner komt, de vrouw achter de computer een geheime code roept naar een man met een krijtje. Het is zijn taak om op iedere gescande tas een symbooltje aan te brengen met zijn krijtje. Afhangende van wat er geroepen wordt, komt er een cirkel, een streepje of een kruisje op je tas. Ik weet nog steeds niet wat het doel is van de geheime code op de tassen want er vraagd nooit iemand naar. Je pakt gewoon je tas met symbooltje, na wat ellebogenwerk toegepast te hebben, van een houten tafel en loop naar buiten de hitte tegemoet.

Ik moet eerlijk bekennen dat het mij iedere keer weer verrast als mijn koffers die ik op Schiphol inlever, bij Juba aankomen. Het is nog iedere keer goed gegaan, maar deze keer gaat het mis. Goed mis. Voor zo ongeveer 30 passagiers komt er helemaal niets door het gat. De pick-up is leeg, alle tassen zijn gescand en verder weten ze het ook niet.

Een poosje later staan we met zijn allen in het kantoortje van de manager van Egypt Air . Nu zijn wij met ongeveer zestig man. De bijkomende dertig zijn hun tassen de week van te voren al kwijt geraakt. Een aantal zijn echt woest en schreeuwen dreigementen naar de manager die zit te zweten en geen gehoor krijgt uit Cairo. Na twee uur onrustig wachten weet de manager het zeker. Vrijdag zullen onze tassen er zijn. Iedereen begint direct alle aansluitingen te cancelen en met het boeken van hotels om vrijdag de fel begeerde tassen in ontvangst te kunnen nemen.

Vrijdag staan er 30 extra paar ogen naar het gat te turen en is het wel spannend. Maar de beloofde tassen komen niet aan en ons getal is gegroeid naar bijna 100. Ik had wel een beetje te doen met de arme manager van Egypt Air. En het zou nog veel erger worden. Over een tijdperk van 3 weken hebben bijna 150 mensen hun koffers niet gekregen. De maandag na de beruchte vrijdag ben ik zonder bagage naar Wau gegaan.

Na bijna 2 weken zonder bagage, ging mijn telefoon. Het was de manager van Egypt Air uit Juba. Volgens hem stonden mijn tassen al 3 dagen op het vliegveld in Juba en is het wel belangrijk dat ze opgehaald worden. ‘Anything can happen to them and we will not be held responsible.’ Mijn netwerk werd ingezet en twee dagen later reed ik naar Wau-vliegveld. Het toestel van de World Food Program was geland en het was mogelijk dat mijn bagage erbij was. De pick-up kwam aanrijden en alle tassen werden onder de boom gezet maar … geen bekende tassen. De man in de pickup dacht dat er nog een paar dingen in het ruim lagen en hij zou even gaan kijken. En daar kwamen de tassen aan - ongeschonden en nog steeds netjes op slot. Een wonder en pure gebedsverhoring.

Dorcas krijgt hoog bezoek

Het is verlaten en stil als we bij het vliegveld van Wau arriveren. Veel te stil. Geen lawaai, geen auto’s. Geen mensen, geen vliegtuigen. Helemaal niets. Dit roept vragen op. Zijn we te laat? Of komt ze niet meer?

Bisschop Mozes Deng

Ze komt eraan!

Na wat zoeken vinden we de luchtverkeersleider die geduldig onder de boom zit te wachten tot het vijf uur is. Hij weet het helemaal zeker: er komt beslist geen vliegtuig meer. Wij blijven aandringen. Er moet een vliegtuig komen. Uiteindelijk gaat hij toch met de ladder naar boven naar zijn uitkijkpunt, om zijn werkmobieltje te halen. Als hij naar beneden klautert, begint Bisschop Mozes Deng, die bij me is, te lachen en te wijzen. Heel hoog, net beneden de donkere wolken ziet hij een stipje en een lichtje. Ze komt eraan!



De piloot: een jonge Keniaanse vrouw!

Het vliegtuigje begint boven ons te cirkelen en na een paar minuten komt het vlak bij ons tot stilstand. Dit allemaal zonder gesprek met de luchtverkeersleider, en voor honderd procent op de instrumenten gevlogen. Knap van zo’n piloot! Het deurtje van de cockpit gaat open en de piloot, een jonge Keniaanse vrouw van rond de dertig, stapt naar buiten. Zij opent de deur van het vliegtuigje voor onze gast: barones Caroline Cox, lid van het Britse Hogerhuis.

De barones is op uitnodiging van de Episcopale Kerk van Soedan in Wau. Ze verblijft deze dagen in het Bed en Breakfast van het Dorcas-trainingscentrum. Het is prachtig om te zien dat ook zij iedere dag haar werk in afhankelijkheid van God doet.

Bed en Breakfast

Barones Caroline Cox

We zijn gestart met een Bed en Breakfast bij het Dorcas-trainingscentrum om ook plaatselijke inkomsten te genereren. Er zijn vijf gemeubileerde kamers met badkamer. Internet, water en stroom bieden we eveneens aan, maar dat is een luxe die wij niet altijd kunnen garanderen. Kok Ibrahim uit Oeganda zorgt voor heerlijke maaltijden, en schoonmaakster Betty uit Wau houdt de kamers nauwkeurig schoon. Kom gerust langs voor een overnachting om de Dorcas-projecten eens van dichtbij te bekijken.

Johan van Dam, landcoördinator Zuid-Soedan

(Dit artikel is verschenen in het Dorcas Journaal van december 2011)