Een wonder en pure gebedsverhoring

Aankomsthal Juba 23/11
Zoals altijd staan we met teveel mensen in de veel te kleine, veel te hete aankomsthal van Juba vliegveld. Wij staan te staren naar het gat in de muur waar onze koffers ieder ogenblik doorheen behoren te komen. Vanuit het vliegtuig worden de koffers in een pick-up geladen en dan worden ze handmatig door het gat geduwd.

Een aantal maanden geleden stond er opeens een apparaat bij het gat waar alle koffers en tassen nu eerst doorheen moeten. Het geeft Juba International toch een beetje aanzien, vind ik. Alleen een gat is ook maar niets. Een agent ziet toe dat de bagage door het apparaat heen gestuurd wordt om gescand te worden. Hij doet zijn werk heel serieus en volgens mij gelooft hij echt dat het apparaat het doet en dat de mensen achter de computer snappen wat ze zien. Opvallend is ook dat zodra een koffer uit de scanner komt, de vrouw achter de computer een geheime code roept naar een man met een krijtje. Het is zijn taak om op iedere gescande tas een symbooltje aan te brengen met zijn krijtje. Afhangende van wat er geroepen wordt, komt er een cirkel, een streepje of een kruisje op je tas. Ik weet nog steeds niet wat het doel is van de geheime code op de tassen want er vraagd nooit iemand naar. Je pakt gewoon je tas met symbooltje, na wat ellebogenwerk toegepast te hebben, van een houten tafel en loop naar buiten de hitte tegemoet.

Ik moet eerlijk bekennen dat het mij iedere keer weer verrast als mijn koffers die ik op Schiphol inlever, bij Juba aankomen. Het is nog iedere keer goed gegaan, maar deze keer gaat het mis. Goed mis. Voor zo ongeveer 30 passagiers komt er helemaal niets door het gat. De pick-up is leeg, alle tassen zijn gescand en verder weten ze het ook niet.

Een poosje later staan we met zijn allen in het kantoortje van de manager van Egypt Air . Nu zijn wij met ongeveer zestig man. De bijkomende dertig zijn hun tassen de week van te voren al kwijt geraakt. Een aantal zijn echt woest en schreeuwen dreigementen naar de manager die zit te zweten en geen gehoor krijgt uit Cairo. Na twee uur onrustig wachten weet de manager het zeker. Vrijdag zullen onze tassen er zijn. Iedereen begint direct alle aansluitingen te cancelen en met het boeken van hotels om vrijdag de fel begeerde tassen in ontvangst te kunnen nemen.

Vrijdag staan er 30 extra paar ogen naar het gat te turen en is het wel spannend. Maar de beloofde tassen komen niet aan en ons getal is gegroeid naar bijna 100. Ik had wel een beetje te doen met de arme manager van Egypt Air. En het zou nog veel erger worden. Over een tijdperk van 3 weken hebben bijna 150 mensen hun koffers niet gekregen. De maandag na de beruchte vrijdag ben ik zonder bagage naar Wau gegaan.

Na bijna 2 weken zonder bagage, ging mijn telefoon. Het was de manager van Egypt Air uit Juba. Volgens hem stonden mijn tassen al 3 dagen op het vliegveld in Juba en is het wel belangrijk dat ze opgehaald worden. ‘Anything can happen to them and we will not be held responsible.’ Mijn netwerk werd ingezet en twee dagen later reed ik naar Wau-vliegveld. Het toestel van de World Food Program was geland en het was mogelijk dat mijn bagage erbij was. De pick-up kwam aanrijden en alle tassen werden onder de boom gezet maar … geen bekende tassen. De man in de pickup dacht dat er nog een paar dingen in het ruim lagen en hij zou even gaan kijken. En daar kwamen de tassen aan - ongeschonden en nog steeds netjes op slot. Een wonder en pure gebedsverhoring.