maandag 12 maart 2012

Dorcas' radiostation

Het versturen van documenten die opgesteld en ondertekend moeten worden is hier een kunst apart. Het werkt zo. Je typt je document en dan hoop je dat de printer het doet. Meestal doet hij het niet want er is óf te weinig stroom óf de generator staat uit of is stuk óf de printer is kapot wegens stofdeeltjes in de meest onmogelijke plaatsen.
Maar die middag lukt het en stap 1 was een daverend succes. Ik print het document, onderteken het en plaats het in een enveloppe. Daarna stap ik in de auto en begeef me naar Wau International Airport ongeveer een uur voordat het vliegtuig vertrekt. Je moet dus wel een beetje op de hoogte zijn van de vliegtijden maar dat is niet al te moeilijk want het is hier niet echt druk met vliegverkeer.

Versturen van documenten
Bij aankomst op Wau International Airport parkeer ik de auto en ga ik me mengen met de passagiers die over een half uur per vliegtuig gaan vertrekken.
Het is nu zaak om de juiste persoon te vinden. Ik begin dus met het maken van een studie van de passagiers die er staan en zitten en hangen. Het moet een persoon zijn die betrouwbaar overkomt en het nodige begrip heeft voor de situatie. Als je denkt iemand gevonden te hebben groet je of je glimlacht wat en dan is het even spannend om te zien hoe die ander reageert. Als er een reactie is, komt er een praatje met een uitleg en verzoek. Of hij/zij het erg zal vinden het belangrijke document in ontvangst te nemen en bij aankomst bij bestemming te overhandigen aan de voor hem/haar onbekende persoon voor wie het bedoeld is. Dan moeten er een aantal zaken geregeld worden. Telefoonnummers moeten worden uitgewisseld en ook wel even checken of de nummers juist zijn. Daarna wordt de persoon voor wie het document bedoeld is opgebeld met een uitleg van het uiterlijk en klederdracht van de persoon aan wie de stukken zijn overhandigd. O ja, en niet vergeten om twee uur later op te bellen naar Juba of het wel allemaal gelukt is. Wau heeft wel een postkantoor maar die functioneert nog niet. Toch dan bijzonder dat de medewerkers van het postkantoor iedere morgen zich getrouw aanmelden voor de diensten die ze moeten draaien.

Radiostation

Ik had net de hele procedure met succes afgehandeld, toen de Bisschop me zag en me dringend nodig had. Er waren twee mannen gearriveerd. David uit Canada en Robert uit Amerika met veel extra bagage en ze hadden de Dorcas-auto nodig om het allemaal te vervoeren. En of we nog twee kamers in de Bed & Breakfast beschikbaar hadden voor twee weken. En of ik me nog een gesprek met de bisschop van een aantal maanden geleden kon herinneren waarin we het hadden over een radio station.
Radiostation?????…………… Uhm…. Oh!!

In elk geval heeft Dorcas nu een radiostation en beginnen we over een aantal weken met de eerste uitzendingen. We mogen onze Dorcas-projecten over de radio vertellen en uitleggen en het wordt een mix van christelijke radio met educational language training. We zijn er erg blij mee en het wordt een pilot project voor 6 maanden. En als het bevalt, komt er betere toerusting en een hogere mast om de reikwijdte te vergroten.
Waar een niet functionerend postkantoor toch niet allemaal goed voor is. 

Gebeds- en dankpunten
Er zijn heel veel redenen tot dankbaarheid over de zegen die we hebben ontvangen over het werk hier.
Er zijn ook heel veel zaken om voor te bidden:
- Voor de melaatsen in Agok;
- Voor de duizenden Returnees in Zuid-Soedan;
- Voor het werk dat we hier doen;
- Voor een vrede voor ons allemaal van God.

Bedankt voor het lezen en meeleven
Johan

donderdag 8 maart 2012

Returnees, IDP's en leprapatiënten

Returnees en IDP's
Er zijn twee groepen mensen in Zuid-Soedan die het erg moeilijk hebben. Dat zijn de zogeheten Returnees (de terugkerenden) en de Internally Displaced People (IDP’s). IDP’s zijn mensen die vanwege interne conflicten binnen Zuid-Soedan naar andere regio’s binnen Zuid-Soedan vluchten. Returnees zijn mensen die vanuit Noord-Soedan naar Zuid-Soedan komen.

Er zitten naar raming ongeveer 500.000 mensen in Noord-Soedan die Zuid-Soedanees zijn en niet langer welkom zijn in Noord-Soedan. Vaak kennen ze Zuid-Soedan geeneens en spreken ze overwegend Arabisch. Er worden letterlijk tientallen duizenden Zuid-Soedanesen op het ogenblijk in Noord-Soedan gedwongen om naar het Zuiden te gaan. De tocht van het noorden naar het zuiden is zwaar en gebeurt onder de moeilijkste omstandigheden. En eenmaal in Zuid-Soedan aangekomen, wordt het er niet makkelijker op. De terugkerenden worden naar een hangaar gebracht waar ze moeten wachten op de overheid om ze een stuk grond toe te wijzen. Hier moeten ze dan hun leven oppakken met een minimum aan spullen en geld. Bij het verzamelpunt voor Returnees is er aan alles gebrek. Het ligt vlak bij het Dorcas Community Training Centre.

En zo ontmoet je dan ook dit jongetje. Hij heeft TB en geen eetlust. Omdat hij toch bijna niet op zijn benen kan staan, moet hij van zijn ouders kolen verkopen. Er moet immers brood op de plank komen. Nu we hem hebben ontmoet, brengen we iedere dag iets speciaals. Ergens op een bed zit een vrouw met een 4 dagen oude baby. Ze heeft geboorte gegeven gewoon op bed tussen alle andere mensen in. Ze zwaait, dus neem ik aan dat het goed gaat. Er is een Arabisch woord mavi en het betekent zoiets als niets of niets hebben. Bij iedereen hoor je hetzelfde: mavi, mavi, mavi en nog eens mavi. Er zitten nog 73 gezinnen en de volgende trein is alweer onderweg. Er moeten nog ettelijke tienduizenden terug naar Zuid-Soedan. Naar een van de armste landen ter wereld.


De leprakolonie
We zijn in de leprakolonie even buiten Wau in een plaatsje Agok gearriveerd. Het is even spannend als we met de Dorcas-auto bij hun tukkels (huisjes) parkeren en uitstappen. Opeens een hele menigte om ons heen. Mensen zonder vingers en met halve voeten geven aan dat ze honger hebben en of wij wel weten hoe weinig ze te eten hebben.Tijdens de oorlog heeft de German Lepra Association hier veel goed werk gedaan maar door een landmijn ontploffing, een schietvoorval en een wrede moord is de actie van de German Lepra Association tot stilstand gekomen.
Dorcas geeft iedere maand samen met de Wereld Voedselhulp Programma (WFP) van de Verenigde Naties eten aan de mensen met lepra die hier wonen. “People living with leprosy” heten ze. Er wonen 230 mensen met lepra dus bijna 2000 mensen waaronder veel getrouwde stellen met kinderen die naar school moeten.

Het worden hele gesprekken onder de mangobomen. De WFP brengt geen eten meer omdat er een tekort is en Dorcas brengt iedere maand voor ongeveer 2 tot 3 weken eten. Gelukkig snappen ze ons verhaal en gaan wij proberen het budget te verhogen om meer voedsel te kunnen brengen.


Voedsel uitdelen aan leprapatiënten