De huizen op de foto hierboven zijn van mijn buren hier in Wau. Dit is dus mijn uitzicht. Het buurjongetje wilde ook graag op de foto. Hij komt al vanaf dag 1 aangerend om naar die witte man te kijken die In Wau naast hem is komen wonen.Afgelopen zondag ben ik nog in Juba met 14 straatkinderen van Grace naar de kerk geweest. Voor de kinderen een hoogtepunt van de week. Ze komen al vroeg naar het huis van Grace en Wim en staan zich buiten onder de kraan te wassen todat ze glimmend zwart, in een speciaal voor de zondag schoon stelletje, naar de kerk kunnen. Hun enthousiasme en uitgelatenheid is duidelijk hoorbaar en voelbaar en ze hebben er zin in. Kunnen we nog wat van leren dacht ik. De kerk begint om 08:00 uur en het is 15 minuten lopen.
Op weg naar de kerk lopen we over de stoffige wegen van Juba.We komen een magere hond tegen en een aantal ganzen die wat vuile afwas water opdrinken die mensen op straat gooien in hun gevecht tegen het stof. We nemen een zijweggetje die naar beneden kronkelt en opeens sta ik midden in een zijinstroom van de Nijl. Je kan ruiken dat de bijna droge rivierbedding als toilet fungeert. Ik zie ook een aantal groentetuinen tussen de hope afval en vuil en ik spring met de kinderen over het stroompje bruin-groen water dat er vloeit. Dodelijk om op te drinken. Als het regent wordt het stroompje een kolkende watermassa en is al het vuil gelukkig weer weg zeggen ze. De zijinstroom is net een spoel toilet dat eens in de zoveel maanden na een flinke bui regen gespoeld wordt en waarna alle troep en rotzooi verdwijnt en de mensdom er gelukkig geen last meer van heeft. En ik snap waarom Egypte zich zo druk maakt over de kwaliteit van water in de Nijl.
Naast mij loopt een meisje van ongeveer een jaar of zeven. Ze heeft een beetje een misvormd gezichtje maar ze is onlangs door de MAF naar een ziekenhuis in Nairobi gebracht voor een operatie en ze ziet er volgens Grace nu prachtig uit in vergelijking met hoe het was. Het aangrijpende van dit meisje is dat ze verleden jaar door haar ouders is verlaten. Ze woonde met haar ouders ongeveer 60 kilometer buiten Juba. Op een morgen zijn haar ouders zonder haar naar Juba vertrokken. Het meisje heeft 60 km te voet afgelegd achter haar ouders aan naar Juba en ze kan maar niet begrijpen dat haar ouders niet van haar houden. Vooral nu ze geopereerd is en er zoveel mooier uitziet.
De kerk is een anglicaanse kerk die ongeveer 100 jaar geleden door de Engelse gebouwd is. Het maakt een vervallen indruk en heeft geen orgel of piano. De voorzanger geeft de melodie en maat aan en we zingen mee. Er zijn twee voorgangers die gebruikmaken van een microfoon en luidspreker systeem die in Nederland per direct bij het oud vuil zou belanden.
De preek is genomen uit 2 kronieken 15 en 16. Koning Asa diende de Heere en hij mocht 41 jaar lang regeren. Als koning deed hij drie belangrijke dingen. Hij riep het volk op God te dienen, riep een halt toe aan de afgodendienst en herstelde de tempeldienst. Hier moeten wij van leren. Ook wij moeten tot bekering komen en God roept ons op ons te bekeren. Het volk luisterde naar hun koning maar luisteren wij vandaag? Alles wat niet goed is in ons leven moet weg zoals Asa de afgoden verwijderde moeten wij ook alles verwijderen wat niet deugt en moeten wij naar de kerk komen en de diensten onderhouden. Zoals de koning lang mocht regeren zullen wij dan voor eeuwig leven. Het evangelie klinkt overal. Ook in Juba. Volgens de voorganger waren de Zuid-Soedanesen tijdens de jaren van oorlog een biddende volk die massaal naar de kerk gingen om te bidden en God te dienen. Nu lijkt het erop dat het vrede wordt en komen er minder mensen naar de kerk en de bidstonden.
Er zijn ongeveer 20 blanken die de dienst meemaken. Toeristen zijn het niet. Het zijn allemaal broeders en zusters die in een of andere vorm een liefdedienst in Soedan komen bewijzen. Er is ook een Member of Parliament ( MP) uit Engeland. Hij mag van de voorganger ook een woordje doen, want hij is tenslotte een hooggeplaatste. De MP geeft aan dat de ogen van de wereld op Soedan gericht zijn en dat Engeland graag mee wil helpen aan de opbouw van Zuid-Soedan. Ik ben benieuwd of de Zuid-Soedanesen hem geloven ?
Terwijl wij de kerk uitlopen, stroomt het vol met moderne jeugd uit Juba met Bijbels in de hand. Het keyboard en het drumstel komen tevoorschijn, een jonge koor treedt aan en de kerk zit in mum van tijd bijna vol met zingende enthousiaste jonge mensen. De dienst is in het Arabisch. Ze vertellen me dat het zo de hele dag doorgaat. Het is nu de 09:30 uur-jeugddienst en de volgende dienst begint om 11:00. Daarna nog twee diensten. Een om 13:00 en weer een om 16:00 uur. En iedere keer een volle kerk. En dit is niet de enige kerk in Juba waar het zo gaat.
’s Middags moet Grace naar de schandvlek van Juba en ik ga mee. We moeten niet te lang blijven en ik moet bij haar blijven want het kan gevaarlijk zijn. Een lange man met een geforceerde brede glimlach met 2 bodyguards kijkt ons achterdochtig aan maar we mogen verder. Overal lopen en zitten meisjes en vrouwen die in “hokken” van 1,5m x 2m hun diensten aanbieden. Een beetje zoals de Wallen in Amsterdam maar dan anders. Het is hier vuil en de “hokken” zijn van hout en golfplaat. Geen lopend water en geen spoeltoiletten. Grace is bekend bij de meisjes en ook bij de pooiers. Het zijn bijna allemaal straatkinderen. Een 15-jarig meisje laat ons “trots” haar “hok” zien. Er staat alleen een bed in. Ze moet er 10 Sudanees pond per nacht voor betalen. Dus 300 pond per maand aan die lange man bij de ingang. 300 Sudanees pond is 100 dollar. Die lange man heeft wel 50 “hokken” staan, dus reken maar uit. De hele dag op een stoel zitten en zorgen dat meisjes van 13 en ouder hem betalen en daar dan schatrijk van worden. Opeens zegt het meisje van 15: “I want to stop what I’m doing, can you help me?”
5 minuten later rijden we op een geasfalteerde weg langs een paleisachtig woning. Hier woont de toekomstige president van Zuid-Soedan achter een hoge muur met beveiliging. Toch is er een klein krottenwijk naast de presidentiële woning. Zou hij hier nog oog voor hebben?
Het is maandag, de luchthaven moet om 07:00 uur opengaan, en ik heb afgesproken dat ik mij om 7 uur voor mijn ticket meld bij de balie van deWFP = world food program, de humanitaire arm van de VN die ons per vliegtuig naar Rumbek, Wau en Abyei zullen brengen. Ik ben om 07:00 door een taxi naar het vliegveld gebracht. Om 07:55 gaan de deuren open. Afrika tijd op zijn best. Met de verzamelde mensenmassa loop/ren ik naar de balie. De manager uit Zuid Afrika geeft aan dat dit normaal is, geef me mijn ticket en ik ga naar de vertrekhal.
Hier ontmoet ik Joshua. Hij komt uit Engeland en doet een doctorale studie over het effect van wapengeweld op stammen in Afrika. En waar beter dan Zuid-Soedan? Hij is onderweg naar Abyei, ten noorden van Wau, waar het op het ogenblik niet rustig is. Hij heeft zijn masters in Amsterdam gedaan, hij weet Hoogeveen en Andijk te liggen en hij vindt Nederland het beste en mooiste land ter wereld om in te wonen. We komen een uur te laat op Rumbek aan en een uur te laat op Wau omdat de luchthaven op Juba een uur te laat open ging. Op Wau nemen Joshua en ik afscheid van elkaar met een “I wish you luck, man”. Hij is erg onder de indruk van het trainingcentrum dat Dorcas in Wau gaat beginnen. Volgens hem is dit wat ze nodig hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten