Het stadje Wau en de omgeving is een echte uitdaging. Een uitdaging die je heel voorzichtig aan moet pakken. Probeer je eens een gemiddelde Nederlandse stad in te denken maar dan zonder een rioleringsstelsel, zonder watervoorziening via de pijpleiding, waar de reinigingsdienst af en toe langskomt om de hope verzamelde vuil op de hoeken van de straten te verbranden, met een geasfalteerde weg die je het liefst vermijdt vanwege de gaten er in, en je de niet-geasfalteerde wegen ook wil vermijden omdat die er nog erger aan toe zijn met stof er gratis bij, met twee verkeerslichten die het meestal niet doen en als ze het wel doen je je overlaat aan de besluitvaardigheid of niet van de ander en waar de elektriciteit slechts af en toe aangeboden wordt omdat er niet voldoende geld in kas is om te betalen voor de diesel van de generators.
Vanwege de voortdurende oorlogen is hier de afgelopen 50 jaar geen infrastructurele onderhoud gepleegd en volgens de jongste berekeningen zijn er ongeveer 90.000 mensen in het noorden van Soedan die het ernstig overwegen zich binnen de komende maanden in Wau te vestigen. Ziedaar Wau.
Overal in Wau kom je ze tegen. Ik noem ze De Waterbrengers van Wau. Het zijn ezeltjes wiens kruis het is water aan de inwoners van Wau te bezorgen. Dit doen ze door de hele dag een zware watertank te trekken op bevel van de waterverkoper die het water op bestelling bezorgt tegen een vergoeding. Ik heb eens in een boek gelezen dat iedere ezel een kruis op zijn rug heeft. Een duidelijk zichtbare streep over de rug en zichtbaar dwarsgestreept bij de voorpoten. Daarom reed Jezus op een ezel Jeruzalem binnen en daarom herinnert iedere ezel aan het kruis en aan Jezus. Ik heb het direct overgenomen, omdat ik het een mooi beeld vind. Ik moet hier iedere keer aan denken als ik de Waterbrengers van Wau zie. Ezels met een kruis op de rug die leven gevend water brengen aan de dorstende.
Alhoewel de elektriciteit maar beperkt beschikbaar is, hebben we toch besloten dat we ons aan willen sluiten op het elektriciteitsnetwerk van Wau. Dit vergde een vergadering met de regiomanager van de South Sudan Electricity company – Wau. Op zijn bureau ligt een Bijbel, achter hem een houten kast waarvan de verschillende panelen los tegen elkaar aan gedrukt staan en de gordijnen zijn aan vervanging toe. Nadat we het contract ondertekend hebben, vraagt de regiomanager om een kopie. Maar niet bij hem op kantoor want het kopieerapparaat doet het niet en of wij met onze gloednieuwe apparaat een kopie zouden willen maken. Hij komt morgen langs om naar de vordering te kijken inzake de installatie van de transformator en komt dan ook de kopie ophalen. De volgende dag stopt er bij het trainingcenter een gloednieuwe Land Cruiser 4x4 waar menigeen jaloers op zal worden en komt de regiomanager zijn kopietje ophalen. Bij het schrijven hiervan hebben we nog geen stroom. Er is iets met de connectie niet in orde.
Inmiddels is mijn taak in alle ernst begonnen. Bij mijn aankomst werd ik opgevangen door de accountant uit Egypte en mijn collegae Joseph die de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de landbouwactiviteiten en Ceaser die de trainingen gaat managen. Wat de planning betreft liep het bijzonder. Op dezelfde dag dat ik arriveerde, arriveerde ook het meubilair voor het trainingcenter. We moesten 20 naaimachines in elkaar zetten en 6 buro’s, er is een nieuwe koelkast, twee strijkplanken en een waterkoker voor 50 kopjes. We hebben drie kantoren ingericht en het training center is ook ingericht. Met de accountant uit Egypte kon ik afspreken hoe we het met de budgetten gaan doen van de verschillende projecten en hoe ik de maandverslagen zal aanleveren. Ook een aantal gesprekken gevoerd met een school en “the director of cooperatives – Wau” en ik was dankbaar voor al het voorwerk wat al gedaan was.
Afgelopen zaterdag waren we er klaar voor en konden we de eerste 70 studenten verwelkomen voor een workshop van 4 zaterdagen over Business Administration. Vanaf maandag hopen we 62 studenten te ontvangen die zich nu gemeld hebben voor een naaldwerk cursus. Joseph is begonnen met een model groentetuin en hij kan aan de slag met “agricultural extention”. We hebben een gesprek gehad met de plaatselijke chief of zoals dat hier heet de Sultan. Van hem krijgen we een stukje grond toegewezen voor een model groentetuin bij hem in de buurt.
Doel van de training center is om aan die studenten die geen geld hebben, de zogeheten “poorest from the communities”, de kans te geven hier een opleiding te volgen in naaldwerk, landbouw, business administration, mogelijk ook Engels en computer cursussen en het bouwen van pit latrines. Diegene die dat willen kunnen bij ons na afloop van een cursus die ze succesvol en met bewezen motivatie hebben voltooid en aan de hand van een business plan vragen om microkrediet met het doel een eigen bedrijf te beginnen.
Verder zijn er een aantal bestaande projecten die onderhouden moeten worden en moeten we de mogelijkheid onderzoeken met nieuwe projecten te beginnen.
Zo ben ik de afgelopen week bij het lepraproject geweest even buiten Wau. Aangrijpend als mensen zonder vingers of handen aanbieden te helpen en een pakje suiker op hun armen dragen. Dorcas brengt daar eens in de maand een voorraad voedsel naar toe. Ook ben ik bij een kliniek geweest in Wau waar Dorcas ook een maandelijkse financiële bijdragen aan geeft. Beiden projecten zijn in Nederland al op tv geweest. Voor diegene die het nog willen zien geef ik hier de links:
Gezondheidszorg en hiv/aids-project: http://www.katholieknederland.nl/soeterbeeck/archief/2009/detail_objectID689868.html
Leprabestrijding in Soedan: http://www.katholieknederland.nl/soeterbeeck/archief/2009/detail_objectID691172.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten