En toch was het georganiseerd ...

Een aantal keer per jaar is er in de kerk waar ik naartoe ga een gezamenlijke dienst tussen de Dinka sprekende gemeente, het Arabisch sprekende gedeelte van de gemeente en het Engelstalige deel. Het is een van de hoogtepunten van het kerkelijk jaar en er komen honderden mensen op af. Er worden ook speciale gasten uitgenodigd en er is een programma.

Er is een speciale commissie die alles tot in de fijnste bijzonderheden heeft geregeld. Zo zijn er leden die de gasten een stoel aanwijzen, een voorzanger, twee tromspelers, de geluidsingenieur, de voorlezer, een uitgenodigde hooggeplaatste ambtenaar en ga zo maar door. Volgens het programma beginnen de verrichtingen om 8:30 uur, maar uit ervaring weet ik dat een aangegeven tijdstip – in dit geval 8:30 uur - meer gezien moet worden als een aantal cijfers die een niet na te komen tijd aangeven maar die wel als indicatie gebruikt kunnen worden voor een mogelijke starttijd. Dit kan dan wisselen tussen 10 tot 30 minuten na de aangegeven tijd, alhoewel een uur later ook niet ongebruikelijk is. Ik arriveer dus om 8:30 uur, maar er zijn nog maar weinig mensen aanwezig. Degene die de stoelen aan moeten wijzen zijn er nog niet en er is nog keus genoeg voor een schaduwplek met uitzicht op het podium. Om 8.50 uur begint het al wat drukker te worden en de voorzanger geeft een lied op. Het gaat een beetje bibberig, want er zijn nog niet zoveel mensen en die er zijn zitten nog een beetje wakker te worden en zijn overduidelijk niet in een vroege-morgen-zang-stemming. Maar goed, het staat op het programma dus moet er gezongen worden. Ik merk dat de voorzanger door zijn zang heen steeds aan het omkijken is, maar waarnaar? Dan merk ik het. De tromspelers en de trommen zijn er niet terwijl het toch op het programma staat. Gelukkig zijn er onvoldoende programma's, dus niet iedereen weet dat de twee drummers nog niet gearriveerd zijn.

Als de voorzang afgelopen is, begint de dienst. De voorganger staat heel hard te roepen om zich hoorbaar te maken. De geluidsingenieur is er namelijk nog niet, dus ook de microfoon en luidsprekers zijn in geen velden of wegen te bekennen. Even na negenen komt een raksha aangereden – een soort scooter met laadbak - met daarop de klanktoerusting. Onder het voorlezen van de wet, wordt de toerusting op zijn plaats gezet en als we met de eerste Bijbellezing bezig zijn, wordt de toerusting getest maar er is geen klank. Nog steeds onder het lezen van de eerste Bijbellezing komen ze tot de conclusie dat de generator nog niet aanstaat. Tijdens de tweede Bijbellezing wordt het geronk van de generator hoorbaar en is er een overduidelijke 1-2-3 door de luidsprekers te horen. De klankingenieur zakt zichtbaar tevreden terug in zijn stoel. Alles loopt gesmeerd vanmorgen, want de preek kan beginnen met een functionerende klanktoerusting. Maar al snel is er verwarring. De generator begint raar te doen en als generatorkenner besef ik wat er gaande is. Diesel vergeten. Nog een paar woorden en het wordt stil. De prediker loopt naar voren en gaat gewoon door, maar nu met verheven stem zonder kansel in de warme Afrika-zon. De geluidsingenieur houdt een spoedberaad met zijn collegae en ze gaan er vandoor in de raksha. Als de raksha terugkomt is er weer diesel. Het is nu bijna 10:00 uur en de voorganger is aan zijn tweede punt begonnen. De generator wordt gestart en we hebben weer klank. De voorganger knikt dankbaar naar de geluidsingenieur die tevreden wegzakt in zijn stoel en de voorganger gaat weer achter zijn kansel verder met punt drie.

Na het amen van de preek is het tijd voor een toespraak van een bisschop uit Rumbek die een belangrijke boodschap heeft voor de gemeente van Wau. Het is nu even na 11:00 uur. De getallen zijn nu aangegroeid, de tromspelers zitten met trom gereed om te beginnen, zou het nog nodig zijn. Het is niet te geloven maar de bisschop uit Rumbek is nog maar net begonnen aan zijn belangrijke boodschap of het begint. Ik hoor het duidelijk. De generator begint raar te doen. De motor begint wat sneller te lopen en daarna weer wat langzamer. Ik weet het zeker: de diesel is op. Nog een laatste paar belangrijke woorden van de bisschop zijn door de luidsprekers hoorbaar en dan wordt het stil. En weer hetzelfde, maar ook niet helemaal hetzelfde. De bisschop loopt naar voren en begint luid te praten zonder kansel in de Afrika-zon. Maar volgens mij horen de meesten het niet meer. Het verschil met de vorige keer ligt hem in de geluidsingenieur. De geluidsingenieur heeft overduidelijk geen plan c. Hij heeft het opgegeven. Hij kijkt wat belangeloos om zich heen en haalt zijn schouders op. Geen beraad en geen raksha die wegrijdt.

Er volgen nog een aantal traditionele dansen en de tromspelers zijn in hun element. De hooggeplaatste van de regering die een woord moet spreken wordt gevraagd naar voren te komen en we maken ons op voor een laatste toespraak. Het wordt stil als we merken dat er niemand naar voren komt. Er wordt weer geroepen of hij er is maar… helaas.

Om 13:00 uur is het afgelopen en loop ik met een grote schaar aan mensen opgelucht naar de auto.

Dank- en gebedspunten:- We hebben op 9 juli met alle collegae, nu al 38, Onafhankelijkheidsdag gevierd. Ten spijten van weinig ontwikkeling in Wau is er veel dankbaarheid dat Zuid-Soedan vrij is van de onderdrukker. Het was een mooie dag. We hebben gezongen en gebeden en gedankt voor het werk, want we merken dat het werk gezegend wordt.
- We hebben en recordjaar wat regen betreft. Het is erg vroeg gaan regenen en het regent nog steeds. Het is ook koeler dan normaal en dat is ook fijn.
- Ons “EU proposal” voor een “Food security project” is goedgekeurd en we zijn druk bezig met het opstarten van dit project.
- We hebben zover dit jaar al 180 studenten les kunnen geven in een aantal cursussen en negen groepen zijn met kleine microbedrijfjes gestart.

De nachtwacht van Wau

Ongeveer twee maanden geleden om 02:00 uur stond Waran, de Dorcas-nachtwacht, bij mijn raam om advies te vragen en aan zijn fluisterstem kon ik horen dat het dringend was. Er was namelijk een aantal gewapende mannen bezig om de generator ongevraagd te verwijderen. Het advies was duidelijk: “wegkruipen en je niet laten zien of horen totdat ze weg zijn…..” Ik heb hem een hele poos niet meer gehoord of gezien ,dus was hij het overduidelijk en roerend met mijn advies eens. Wel jammer van die generator, want het was een goeie die niet meer geleverd kan worden.

Het is nog geen twee dagen later als tien politieagenten de Dorcas-compound binnen stromen en zich thuis maken onder de met rietgedekte afdak en aandringen op een gesprek. Ze bieden aan dat er iedere dag twee professionele politieagenten zich om stipt 17:00 uur melden met de opdracht om binnen onze compound te patrouilleren, surveilleren en rapporteren. Voor hun professionele diensten vragen ze niet veel. Alleen maar iedere avond een maaltijd, door de nacht thee met suiker, een bed in een beschutte ruimte, een klamboe, een matras, een zaklantaarn, een pen en papier en stoel. Ze blijven de hele nacht wakker en melden zich iedere morgen om stipt 07:00 uur af. Ook graag nog een maandelijkse bedrag per agent aan de politie overmaken en nog een vergoeding aan de agenten zelf. Spijt zullen we niet krijgen want het zijn echte superagenten. Terwijl ik nog aan het wikken en wegen ben, valt het besluit bij de agenten, wordt er druk handen geschud, schouderklopjes uitgedeeld en word ik er weer van verzekerd geen spijt te zullen krijgen.

De eerste avond na het besluit gevallen is en alle documenten ondertekend zijn, verwacht ik zoals afgesproken de agenten om 17:00 uur. Maar… het wordt 18:00 uur en ook 19:00 uur en geen agenten. Maar dan… om stiptelijk 19:13 uur is er gerammel aan de deur. Ik doe open en ietwat verbijsterd probeer ik de loop van een AK47 die op mij gericht is, weg te duwen. Het geweer ligt namelijk op de schouder van de agent met de loop naar voren. De agent merkt niets van mijn pogingen om de loop te ontduiken, sloft naar binnen in een gekreukeld uniform waarvan sommige knopen open staan en hij gaat languit in een stoel hangen. Hij kucht, pakt een sigaret en gooit het lege doosje in de tuin en wil eten. De andere agent heeft besloten om die avond niet te komen want hij had thuis nog wat te doen.

Ik ga de volgende dag naar het politiehoofdkwartier om toch even door te praten met de kolonel. Die is er niet. Dan maar de directeur die er ook niet is. Dan op naar het kantoor van de adjunctdirecteur - hij was er wel maar geen idee waar hij nu is. Voorzichtig doe ik nog een laatste deur open in een ultieme poging mijn verhaal kwijt te kunnen, en het tafereel dat zich voor mij ontvouwt is adembenemend en eigenlijk niet te geloven maar echt waar. Er zitten vier mannen in het vertrek. Een majoor, een kapitein, een luitenant en een tweede luitenant. De majoor ligt met zijn hoofd op de tafel te snurken, de kapitein zit een stripverhaal te lezen, de luitenant zit achter een leeg bureau niets ziende voor zich uit te staren en de tweede luitenant ligt te slapen in een stoel. Of ik morgen terug wil komen.

Als ik weer buiten sta en de bijkans veertig andere agenten zie zitten en liggen onder de mangoboom, die gelukkig voldoende schaduw biedt aan de agenten van Wau, besef ik dat dit voor mij een alledaagse tafereel geworden is. Bij bijna ieder ministerie waar ik kom zitten de ambtenaren onder de bomen. Zoals de minister bij het laatste overleg wist te vertellen aan alle aanwezigen die niet voor de regering werken: jullie denken dat ze lui zijn en niet willen werken, maar het komt omdat we geen auto’s, geen laptops, geen kantoren en geen gebouwen hebben. Wat gaan de internationale NGO’s daaraan doen? De Internationale NGO’s hebben de middelen dus kunnen wij er wat aan gaan doen. Tja….

De onmogelijke administratieve weg van een nieuwe auto naar Wau

Even een bondige samenvatting

Op 12 augustus 2011 neem ik in Juba in het kantoor van de Directeur generaal van de South Sudan Relief and Rehabilitation Commission (SSRRC) het registratie document van Dorcas in Zuid Soedan persoonlijk in ontvangst. Het had een beetje weg een overwinningsgevoel. Dorcas was onder de eerste Internationale organisaties die een dergelijk certificaat ontving in het nieuwe land. De nieuwe auto kon nu snel op basis van dit document naar Wau komen.

Ik moest even van de Directeur generaal van de SSRRC naar de Ministry of Legal Affairs and Constitutional Development om een handtekening en dan kon ik direct door naar de Ministry of Finance om de belasting vrijstelling op de nieuwe auto te regelen en te ontvangen. Two days at the most, verzekerd hij.

Dus ging ik even naar de Ministry of Legal Affairs and Constitutional Development om de gewenste handtekening op te halen. De vriendelijke Directeur laat even zijn krant zakken, bekijkt de certificaat en weet het zeker. Mijn certificaat van de SSRRC is niet langer geldig, het is een nieuw land en de wetgeving is veranderd en ik moet een nieuwe registratie procedure aanvragen bij de Ministry of Legal Affairs and Constitutional Development. En graag via een advocaat. Toevallig heeft zijn assistent een adres van eentje die weet hoe het moet. De verwilderde uitdrukking in mijn ogen en bijna sprakeloosheid maakt geen indruk.

De advocaat is het roerend met de Directeur eens. Hij als advocaat kent de procedure als geen ander en ik heb geluk gehad dat ik hem mocht treffen en dat hij bereid is de zaak op hem te nemen. Hij geeft me een “to do” lijst bijna zolang als mijn arm en ik mag beginnen. Uiteindelijk zijn alle documenten in orde en de advocaat neemt ze in ontvangst. Maar dan: ietwat triomfantelijk en uit de hoogte wordt ik verzocht aan te tonen dat alle handtekeningen op de documenten origineel zijn en daadwerkelijk door de schrijver zijn ondertekend. What? You mean….? En graag de oorspronkelijke constitutie van Dorcas in het Nederlands en in het Engels. Weer oponthoud.

Na een tweede stel documenten en een duidelijk telefoon gesprek met de Nederlandse Ambassade te Juba is het dan zover. De advocaat laat weten dat hij de documenten kan bezorgen aan de Ministry of Legal Affairs and Constitutional Development. De weken gaan traag voorbij en de advocaat belooft iedere week dat het volgende week in orde is. Eind februari 2012 is het dan zover. We hebben de registratie document van de Ministry of Legal Affairs en Constitutional Development in bezit.

Ik begeef me nu naar de Ministry of Finance in Juba en ignoreer een stemmetje in mijn achterhoofd dat aangeeft te twijfelen of dit wel goed zal komen. Ik wordt bij aankomst naar de dames in de keuken verwezen want die weten hoe het moet. De keuken? Ja, het gebouw is te klein voor alle ambtenaren en ze geloven aan optimale ruimte benutting. De dames zitten beiden achter het aanrecht die vol staat met dossiers. Dossiers op de koelkast en dossiers in de keukenkasten. Ik mag geen foto maken van deze toch wel unieke kantoorruimte. De dame achter de keukentafel legt uit dat er geen formulier is die ik in kan vullen en dat het aan mij is om de juiste gegevens aan te reiken. Welke gegevens dan? Dat ligt ook aan mij. En ik begin te verzamelen en het wordt een indrukwekkende stapel aan papier. Ik krijg een referentie nummer en 5 dagen later is het in orde en kan ik het bewijs op komen halen. De vurig begeerde belasting vrijstellings document ligt klaar om opgehaald te worden.

Maar een aantal dagen later bij het ophalen van het vrijwaringdocument gebeurt het: Vanwege de dreigende oorlog en de olie kranen die dicht zitten zijn alle belasting vrijwaringen ingetrokken. Ook die van Dorcas. Het is teveel en ik maak me gemakkelijk in een van de stoelen van de office manager van de deputy Minister of Finance. Mijn zit begint om 12uur en duurt tot 17uur. Ik mag een commissie toespreken en mijn verhaal vertellen. En het werkt. De commissie geeft de Minister van Financiën de opdracht de belasting vrijwaring aan Dorcas toe te staan.

De nieuwe Toyota land cruiser stond vanaf december 2011 in Kampala Uganda te wachten en kon nu naar Wau. Een Pastoor meld zich die naar Kampala moet. Hij zal graag de auto ophalen en weer bezorgen en hij weet hoe het moet. Hij heeft het al vaker gedaan. Voor beide van ons een uitkomst en het kan geen toeval zijn. Het is voor hem een rit van 1600 kilometer en we bellen en mailen en ik plaats geld over voor diesel en tolgeld en na een week vol spanning is de Pastoor gearriveerd, in de nieuwe Land Cruiser.

Gebed en dankpunten

- Het regent heerlijk in Zuid-Soedan en Wau en de vroege regens worden als een zegen ervaren.

- Het wordt wat minder spannend als ik dit schrijf en het lijkt er op dat de onderhandelingen gaan beginnen.

- We ervaren Gods zegen in wat we hier als team bereiken en afgelopen week hebben weer 77 trainees een certificaat opgehaald.

En toen ging het vliegveld dicht ...

Ik zat in Juba op een VN vliegtuig naar Wau te wachten toen er een bericht kwam dat er een vliegtuig op het vliegveld van Wau een crashlanding heeft gemaakt. Geen idee of we nog kunnen landen op Wau. Volgens de berichten zijn er 5 gewonden. Na uren wachten kunnen 20 van ons met een helikopter naar Wau.

Sinds die dag zit het vliegveld van Wau op slot. We moeten nu naar het vliegveld van Aweil als we willen vliegen. Aweil ligt 120 km verder op. Het is 3 uur rijden tegen 40 km p.u. op de A43 tussen Wau en Aweil. Het was de eerste keer echt zoeken naar het vliegveld van Aweil. Geen borden die aangeven waar je naar toe moet. Het vliegveld bestaat uit een zandweg/landingstrook en een boom waaronder alle auto’s en voornemende passagiers zich schuilhouden tegen de verzengende hitte. Het is druk onder de boom. Onder de boom wordt de bagage gecheckt, de namen aangestipt van de passagiers die mee mogen en een inschatting gemaakt van het gewicht.

Als ik in mijn kantoor zit hoorde ik altijd de vliegtuigen landen en opstijgen omdat we dichtbij het vliegveld zitten en dat heeft/had iets geruststellends. Het is nu stil geworden wat het luchtverkeer betreft en niemand weet hoelang Wau vliegveld dicht blijft. Met zeer beperkt internet en een vliegveld zonder luchtverkeer in een onstabiel land, blijft het werk hier zoals ze in het Engels zeggen: “a real challenge”.

Deze foto's zijn kort na de crashlanding genomen door Rachel, een passagier die te gast was bij de Dorcas B&B. De gewonde piloten zitten nog in de cockpit.

Hoe diep is de put?

Hallo allemaal

Vanuit een spannend Wau en Zuid-Soedan weer een nieuwsbrief.

Hoe diep is de put?

Wij staan op een stukje terrein achter het Training Centre en volgens ons gevoel moet hier water zitten. Met de ogen van hen die het weten kijken we naar het stukje aarde aan ons voeten. Het loopt een beetje naar beneden, er groeien meer planten en gras dan op andere plaatsen en tijdens het regenseizoen staat het er soms een beetje blank. Het is dus duidelijk. We zijn het eens - hier moet water zijn. Dus gaan we op zoek naar mannen met spieren die een put kunnen graven.

Al snel melden een aantal putgravers zich en beginnen de onderhandelingen. Altijd onderhandelen want de prijzen liggen altijd hoger als het gaat om een internationale organisatie . Uiteindelijk zijn we eruit. Het wordt SSP200 per meter.

Gestaag gaat het graven door en na een week of twee begint het al een beetje op een put te lijken maar dan zonder water. De gezichten van de gravers staan somber. Het moet nog veel en veel dieper. Dit wordt echt een heel diepe put. Het is hard werken geblazen voor de gravers, de grond is hard en het gaat langzaam. Vier keer komen ze langs voor betaling. Op 1 meter, op 5 meter, op 8 meter en op 10 meter. In totaal SSP2000,00 betaalt aan gegraven meters en geen teken van water.

Ze merken dat ik onzeker wordt en mijn onzekerheid geeft aanleiding tot een diepgaand geologisch gesprek over grond/zand/grondstructuur. De gravers staan met het zand in hun handen en zijn overtuigd. Volgens hun waarneming kunnen we onmogelijk nu stoppen. Het water komt echt steeds dichterbij. En inderdaad begint de grond steeds klammer en natter te worden en dan opeens water. We hebben een put met water. Heerlijk koud vers water.

De gravers hebben geen ladder en klauteren via gaten in die wanden naar boven en naar beneden. De finale diepte moet nu worden gemeten en Alfred klautert met de wanden naar beneden met het beginpunt van de maatband in zijn mond. Paul heeft de maatband in handen en zorgt ervoor dat de meters blijven rollen. Het wordt 15 meter in totaal en dat betekent SSP1000,00 erbij. Alfred komt weer omhoog en vol trots en zelfvoldaan staan ze met z’n drieën bij hun put. Mission accomplished.

Maar bij mij ontstaat twijfel. 15m is wel erg diep. Ik durf niet tegen de wanden naar beneden te klauteren en pak een lange pijp en laat het tot op de bodem zakken. Ik maak een merkje aan de pijp ter hoogte van de bovenkant van de put en trek de pijp omhoog. Ik merk dat de putgravers stil en gespannen worden. Ik leg de pijp op de grond en begin te lopen en te tellen - 10m. Ze meten met hun maatband - 15m. En nu wordt het dreigend. Onmiddellijk SSP 1000,00 betalen anders gaan ze naar de politie. Ze weigeren te vertrekken totdat het betaalt is. Ze weigeren ook me hun maatband te geven. Waar zou ons eigen maatband toch zijn? Het duurt een aantal uren maar dan heb ik een maatband. En ik meet 9.70m. Als ze weer met hun maatband meten zie ik het. Van 1m gaat het naar 5m en van 6m gaat het naar 9m. Ze hebben er meters uitgeknipt.

De Bijbel heeft het laatste woord : Kijk uit voor hen die met valse maten meten.


Slordig gelijmd meetlint.



Op twee plaatsen is een stuk uit de meetlint geknipt.



Dorcas' radiostation

Het versturen van documenten die opgesteld en ondertekend moeten worden is hier een kunst apart. Het werkt zo. Je typt je document en dan hoop je dat de printer het doet. Meestal doet hij het niet want er is óf te weinig stroom óf de generator staat uit of is stuk óf de printer is kapot wegens stofdeeltjes in de meest onmogelijke plaatsen.

Maar die middag lukt het en stap 1 was een daverend succes. Ik print het document, onderteken het en plaats het in een enveloppe. Daarna stap ik in de auto en begeef me naar Wau International Airport ongeveer een uur voordat het vliegtuig vertrekt. Je moet dus wel een beetje op de hoogte zijn van de vliegtijden maar dat is niet al te moeilijk want het is hier niet echt druk met vliegverkeer.

Versturen van documenten
Bij aankomst op Wau International Airport parkeer ik de auto en ga ik me mengen met de passagiers die over een half uur per vliegtuig gaan vertrekken. Het is nu zaak om de juiste persoon te vinden. Ik begin dus met het maken van een studie van de passagiers die er staan en zitten en hangen. Het moet een persoon zijn die betrouwbaar overkomt en het nodige begrip heeft voor de situatie. Als je denkt iemand gevonden te hebben groet je of je glimlacht wat en dan is het even spannend om te zien hoe die ander reageert. Als er een reactie is, komt er een praatje met een uitleg en verzoek. Of hij/zij het erg zal vinden het belangrijke document in ontvangst te nemen en bij aankomst bij bestemming te overhandigen aan de voor hem/haar onbekende persoon voor wie het bedoeld is. Dan moeten er een aantal zaken geregeld worden. Telefoonnummers moeten worden uitgewisseld en ook wel even checken of de nummers juist zijn. Daarna wordt de persoon voor wie het document bedoeld is opgebeld met een uitleg van het uiterlijk en klederdracht van de persoon aan wie de stukken zijn overhandigd. O ja, en niet vergeten om twee uur later op te bellen naar Juba of het wel allemaal gelukt is. Wau heeft wel een postkantoor maar die functioneert nog niet. Toch dan bijzonder dat de medewerkers van het postkantoor iedere morgen zich getrouw aanmelden voor de diensten die ze moeten draaien.

Radiostation
Ik had net de hele procedure met succes afgehandeld, toen de Bisschop me zag en me dringend nodig had. Er waren twee mannen gearriveerd. David uit Canada en Robert uit Amerika met veel extra bagage en ze hadden de Dorcas-auto nodig om het allemaal te vervoeren. En of we nog twee kamers in de Bed & Breakfast beschikbaar hadden voor twee weken. En of ik me nog een gesprek met de bisschop van een aantal maanden geleden kon herinneren waarin we het hadden over een radio station.
Radiostation?????…………… Uhm…. Oh!!

In elk geval heeft Dorcas nu een radiostation en beginnen we over een aantal weken met de eerste uitzendingen. We mogen onze Dorcas-projecten over de radio vertellen en uitleggen en het wordt een mix van christelijke radio met educational language training. We zijn er erg blij mee en het wordt een pilot project voor 6 maanden. En als het bevalt, komt er betere toerusting en een hogere mast om de reikwijdte te vergroten. Waar een niet functionerend postkantoor toch niet allemaal goed voor is. 

Gebeds- en dankpunten

Er zijn heel veel redenen tot dankbaarheid over de zegen die we hebben ontvangen over het werk hier.

Er zijn ook heel veel zaken om voor te bidden:

- Voor de melaatsen in Agok;

- Voor de duizenden Returnees in Zuid-Soedan;

- Voor het werk dat we hier doen;

- Voor een vrede voor ons allemaal van God.

Bedankt voor het lezen en meeleven

Johan

Returnees, IDP's en leprapatiënten

Returnees en IDP's
Er zijn twee groepen mensen in Zuid-Soedan die het erg moeilijk hebben. Dat zijn de zogeheten Returnees (de terugkerenden) en de Internally Displaced People (IDP’s). IDP’s zijn mensen die vanwege interne conflicten binnen Zuid-Soedan naar andere regio’s binnen Zuid-Soedan vluchten. Returnees zijn mensen die vanuit Noord-Soedan naar Zuid-Soedan komen.

Er zitten naar raming ongeveer 500.000 mensen in Noord-Soedan die Zuid-Soedanees zijn en niet langer welkom zijn in Noord-Soedan. Vaak kennen ze Zuid-Soedan geeneens en spreken ze overwegend Arabisch. Er worden letterlijk tientallen duizenden Zuid-Soedanesen op het ogenblijk in Noord-Soedan gedwongen om naar het Zuiden te gaan. De tocht van het noorden naar het zuiden is zwaar en gebeurt onder de moeilijkste omstandigheden. En eenmaal in Zuid-Soedan aangekomen, wordt het er niet makkelijker op. De terugkerenden worden naar een hangaar gebracht waar ze moeten wachten op de overheid om ze een stuk grond toe te wijzen. Hier moeten ze dan hun leven oppakken met een minimum aan spullen en geld. Bij het verzamelpunt voor Returnees is er aan alles gebrek. Het ligt vlak bij het Dorcas Community Training Centre.

En zo ontmoet je dan ook dit jongetje. Hij heeft TB en geen eetlust. Omdat hij toch bijna niet op zijn benen kan staan, moet hij van zijn ouders kolen verkopen. Er moet immers brood op de plank komen. Nu we hem hebben ontmoet, brengen we iedere dag iets speciaals. Ergens op een bed zit een vrouw met een 4 dagen oude baby. Ze heeft geboorte gegeven gewoon op bed tussen alle andere mensen in. Ze zwaait, dus neem ik aan dat het goed gaat. Er is een Arabisch woord mavi en het betekent zoiets als niets of niets hebben. Bij iedereen hoor je hetzelfde: mavi, mavi, mavi en nog eens mavi. Er zitten nog 73 gezinnen en de volgende trein is alweer onderweg. Er moeten nog ettelijke tienduizenden terug naar Zuid-Soedan. Naar een van de armste landen ter wereld.


De leprakolonie

We zijn in de leprakolonie even buiten Wau in een plaatsje Agok gearriveerd. Het is even spannend als we met de Dorcas-auto bij hun tukkels (huisjes) parkeren en uitstappen. Opeens een hele menigte om ons heen. Mensen zonder vingers en met halve voeten geven aan dat ze honger hebben en of wij wel weten hoe weinig ze te eten hebben.Tijdens de oorlog heeft de German Lepra Association hier veel goed werk gedaan maar door een landmijn ontploffing, een schietvoorval en een wrede moord is de actie van de German Lepra Association tot stilstand gekomen.

Dorcas geeft iedere maand samen met de Wereld Voedselhulp Programma (WFP) van de Verenigde Naties eten aan de mensen met lepra die hier wonen. “People living with leprosy” heten ze. Er wonen 230 mensen met lepra dus bijna 2000 mensen waaronder veel getrouwde stellen met kinderen die naar school moeten.

Het worden hele gesprekken onder de mangobomen. De WFP brengt geen eten meer omdat er een tekort is en Dorcas brengt iedere maand voor ongeveer 2 tot 3 weken eten. Gelukkig snappen ze ons verhaal en gaan wij proberen het budget te verhogen om meer voedsel te kunnen brengen.


Voedsel uitdelen aan leprapatiënten

Openingsdag van het trainingscentrum

Hallo allemaal,Hier weer een nieuwsbrief over de ervaringen van de afgelopen tijd. Het is hier erg droog en bruin met temperaturen tussen de 25 en 39 graden. In maart en april wordt het nog warmer. De mangobomen hangen vol fruit, dus kunnen we over een poosje aan de mango’s.

Het gaat goed met Dorcas hier in Zuid-Soedan en er is werk te over. Stroom, water, vervoer en internetten blijft lastig maar we hopen dat hier in 2012 een verandering in gaat komen. In de komende blog-afleveringen een paar verhalen over wat ik de afgelopen tijd gezien en meegemaakt heb.

Openingsdag Community Training Centre – Wau

“We need an inauguration of the Training Centre.” Mijn collegae weten het zeker. Het kan niet echt een Community Training Centre zijn als er niet een schaar, lint en een speech aan te pas is gekomen. Dus na 10 maanden te hebben gefunctioneerd als Community Training Centre, is het er toch van gekomen. Een echte opening en wel op vrijdag 10 februari 2012. De Internationale Directeur van Dorcas was er ook, dus kwam het goed uit. Het werd een drukke week waarin veel geregeld en voorbereid moest worden. Belangrijke mensen in Wau werden uitgenodigd en de zaal moest in orde gemaakt worden. Water, cola, beschuitjes en snoepjes mochten ook niet ontbreken. Het is hier de gewoonte om tijdens de verrichtingen, hoe storend ook al, met verversingen rond te gaan. Tijdens de speeches is het gehoor druk aan het eten en drinken en ik weet het bijna zeker, ook luisteren. Het programma gaf aan dat we om stipt 10.00 zouden gaan beginnen en om 10.49 is het dan uiteindelijk zover. We gaan beginnen.

Ik heet iedereen welkom, lees uit de Bijbel uit Handelingen 9 over de rol van Dorcas toen en nu en we bidden voor het Community Training Centre, voor de mensen in de omgeving en voor de projecten. Daarna is er een uitleg over de werkzaamheden van Dorcas in Zuid-Soedan. De internationale directeur van Dorcas spreekt ons toe over de rol van Dorcas op internationaal gebied. En dan mogen we naar buiten en mag de directeur-generaal van de South Sudan Relief and Rehabilitation Commission (RRC) de schaar in ontvangst nemen.

De schaar zit in cadeaupapier verpakt en wordt zorgvuldig en langzaam uitgepakt en er heerst een plechtige stilte. De schaar wordt op het lint gezet en foto’s worden genomen. Het lint wordt doorgeknipt en de schare stroomt blij en gelukkig naar binnen. De Directeur generaal houdt nog een speech en feliciteert Dorcas - Wau en hij hoopt op verdere fijne samenwerking.

Terugblik op 2011

Gods onmisbare zegen toegewenst tijdens de kerstdagen en 2012!

Hallo allemaal,

Om zes uur ’s morgens stond ik op de berg die door God verplaatst is. Er zijn allemaal Bijbelse figuren en taferelen in deze berg gemaakt. Echt prachtig. Ik heb onder andere deze foto genomen. Midden in Caïro.

Volgens de geschiedenis van de kerk in Egypte werden de Christenen ongeveer duizend jaar geleden door de Moslims uitgedaagd. Zij zeiden: 'Er staat in jullie Bijbel in Mattheus 17: 20 geschreven dat als je geloof hebt als een mosterdzaadje, je tegen de berg zal zeggen om zich te verplaatsen en het zal gebeuren. Jullie zeggen te geloven dat jullie bijbel het Woord van God is. Wij willen eens zien of dat echt zo is.'

De christenen verzamelden zich en een eenvoudige Christen ging op zijn knieën en bad tot God en wees God op Zijn belofte. De berg verplaatste zich en volgens de geschiedschrijvers is de geestelijke leider van de moslims toen 'gek' geworden. Dat betekent dat hij christen geworden is. Heere, geef ons geloof als een mosterdzaadje om te kunnen geloven dat een maagd zwanger werd en de Verlosser van de wereld ter aarde bracht.

Terugblik op 2011
Terugkijkend op 2011 mogen we zeggen dat het een gezegend jaar was. Er is in Wau, Rumbek en Kangi door Dorcas en de partners veel werk verzet en er is veel gedaan ten behoeve van de minder bevoorrechten. Het geld dat we ontvangen hebben is besteed aan het geven van maandelijkse voedselvoorraden aan de melaatsen en de hongerlijdenden, 25 straatkinderen hebben dagelijks te eten gehad en medicijnen en medische verzorging werd aan duizenden patiënten verleend. 10 vrouwen zijn opgeleid als bakster en ze verkopen de heerlijkste broodjes. 210 studenten hebben een certificaat ontvangen in computer, geletterdheidstraining, Engels, naaldwerk, landbouw en bedrijfsmanagement. In Kangi, ongeveer 60 km buiten Wau, hebben 300 gezinnen deelgenomen aan een landbouwproject en heeft de christelijke partner ook het evangelie kunnen brengen aan de deelnemers en hun gezinnen. Via de B&B in Wau hebben we heel bijzondere gasten ontmoet en onthaalt. Ze vonden het stuk voor stuk bijzonder om in Zuid-Soedan - Wau een bijdrage te kunnen leveren aan ontwikkelingsprojecten door van ons B&B gebruik te maken.

Bedanken
Jullie hebben van mij 12 nieuwsbrieven ontvangen het afgelopen jaar en ik wil jullie bedanken voor de vele mails, gebeden en aanmoedigingen die ik gekregen heb. Het was heel bijzonder om dit werk hier in een van de armste landen ter wereld te mogen doen.

Vooruitblikkend naar 2012 betekent voor Zuid-Soedan veel uitdagingen. Ik hoop DV in januari verder te gaan met de taken die er nog liggen en die te zijner tijd overgedragen zullen gaan worden aan een geschikte Zuid-Soedanese opvolger.

Johan