Aankomsthal Juba 23/11
Zoals altijd staan we met teveel mensen in de veel te kleine, veel te hete aankomsthal van Juba vliegveld. Wij staan te staren naar het gat in de muur waar onze koffers ieder ogenblik doorheen behoren te komen. Vanuit het vliegtuig worden de koffers in een pick-up geladen en dan worden ze handmatig door het gat geduwd.
Een aantal maanden geleden stond er opeens een apparaat bij het gat waar alle koffers en tassen nu eerst doorheen moeten. Het geeft Juba International toch een beetje aanzien, vind ik. Alleen een gat is ook maar niets. Een agent ziet toe dat de bagage door het apparaat heen gestuurd wordt om gescand te worden. Hij doet zijn werk heel serieus en volgens mij gelooft hij echt dat het apparaat het doet en dat de mensen achter de computer snappen wat ze zien. Opvallend is ook dat zodra een koffer uit de scanner komt, de vrouw achter de computer een geheime code roept naar een man met een krijtje. Het is zijn taak om op iedere gescande tas een symbooltje aan te brengen met zijn krijtje. Afhangende van wat er geroepen wordt, komt er een cirkel, een streepje of een kruisje op je tas. Ik weet nog steeds niet wat het doel is van de geheime code op de tassen want er vraagd nooit iemand naar. Je pakt gewoon je tas met symbooltje, na wat ellebogenwerk toegepast te hebben, van een houten tafel en loop naar buiten de hitte tegemoet.
Ik moet eerlijk bekennen dat het mij iedere keer weer verrast als mijn koffers die ik op Schiphol inlever, bij Juba aankomen. Het is nog iedere keer goed gegaan, maar deze keer gaat het mis. Goed mis. Voor zo ongeveer 30 passagiers komt er helemaal niets door het gat. De pick-up is leeg, alle tassen zijn gescand en verder weten ze het ook niet.
Een poosje later staan we met zijn allen in het kantoortje van de manager van Egypt Air . Nu zijn wij met ongeveer zestig man. De bijkomende dertig zijn hun tassen de week van te voren al kwijt geraakt. Een aantal zijn echt woest en schreeuwen dreigementen naar de manager die zit te zweten en geen gehoor krijgt uit Cairo. Na twee uur onrustig wachten weet de manager het zeker. Vrijdag zullen onze tassen er zijn. Iedereen begint direct alle aansluitingen te cancelen en met het boeken van hotels om vrijdag de fel begeerde tassen in ontvangst te kunnen nemen.
Vrijdag staan er 30 extra paar ogen naar het gat te turen en is het wel spannend. Maar de beloofde tassen komen niet aan en ons getal is gegroeid naar bijna 100. Ik had wel een beetje te doen met de arme manager van Egypt Air. En het zou nog veel erger worden. Over een tijdperk van 3 weken hebben bijna 150 mensen hun koffers niet gekregen. De maandag na de beruchte vrijdag ben ik zonder bagage naar Wau gegaan.
Na bijna 2 weken zonder bagage, ging mijn telefoon. Het was de manager van Egypt Air uit Juba. Volgens hem stonden mijn tassen al 3 dagen op het vliegveld in Juba en is het wel belangrijk dat ze opgehaald worden. ‘Anything can happen to them and we will not be held responsible.’ Mijn netwerk werd ingezet en twee dagen later reed ik naar Wau-vliegveld. Het toestel van de World Food Program was geland en het was mogelijk dat mijn bagage erbij was. De pick-up kwam aanrijden en alle tassen werden onder de boom gezet maar … geen bekende tassen. De man in de pickup dacht dat er nog een paar dingen in het ruim lagen en hij zou even gaan kijken. En daar kwamen de tassen aan - ongeschonden en nog steeds netjes op slot. Een wonder en pure gebedsverhoring.
zondag 25 december 2011
vrijdag 23 december 2011
Dorcas krijgt hoog bezoek
Het is verlaten en stil als we bij het vliegveld van Wau arriveren. Veel te stil. Geen lawaai, geen auto’s. Geen mensen, geen vliegtuigen. Helemaal niets. Dit roept vragen op. Zijn we te laat? Of komt ze niet meer?
 |
| Bisschop Mozes Deng |
Ze komt eraan!
Na wat zoeken vinden we de luchtverkeersleider die geduldig onder de boom zit te wachten tot het vijf uur is. Hij weet het helemaal zeker: er komt beslist geen vliegtuig meer. Wij blijven aandringen. Er moet een vliegtuig komen. Uiteindelijk gaat hij toch met de ladder naar boven naar zijn uitkijkpunt, om zijn werkmobieltje te halen. Als hij naar beneden klautert, begint Bisschop Mozes Deng, die bij me is, te lachen en te wijzen. Heel hoog, net beneden de donkere wolken ziet hij een stipje en een lichtje. Ze komt eraan!
 |
| De piloot: een jonge Keniaanse vrouw! |
De barones is op uitnodiging van de Episcopale Kerk van Soedan in Wau. Ze verblijft deze dagen in het Bed en Breakfast van het Dorcas-trainingscentrum. Het is prachtig om te zien dat ook zij iedere dag haar werk in afhankelijkheid van God doet.
Bed en Breakfast
 |
| Barones Caroline Cox |
We zijn gestart met een Bed en Breakfast bij het Dorcas-trainingscentrum om ook plaatselijke inkomsten te genereren. Er zijn vijf gemeubileerde kamers met badkamer. Internet, water en stroom bieden we eveneens aan, maar dat is een luxe die wij niet altijd kunnen garanderen. Kok Ibrahim uit Oeganda zorgt voor heerlijke maaltijden, en schoonmaakster Betty uit Wau houdt de kamers nauwkeurig schoon. Kom gerust langs voor een overnachting om de Dorcas-projecten eens van dichtbij te bekijken.
Johan van Dam, landcoördinator Zuid-Soedan
(Dit artikel is verschenen in het Dorcas Journaal van december 2011)
donderdag 10 november 2011
Dank- en bidpunten
- Het werk dat wij doen, wordt gezegend. Meer en meer mensen komen ons bezoeken en zijn verrast over het werk - daar kunnen we alleen God voor danken.
- Dat wij als werkers steeds bewaard zijn. Geen van van ons is ernstig ziek. En we hebben genoeg om van te leven.
- Het regent hier bijna twee keer per week en er is geen sprake van een droogte. De groenten en planten staan er prachtig bij.
- Ik heb verleden week in de ECS (The Episcopal Church of Sudan ) mogen preken.
- De plannen voor DV volgend jaar worden nu gemaakt en ook dat heeft Gods zegen nodig.
- Er zijn hier ongekend veel mensen al aan malaria overleden en veel mensen hebben malaria.
Van Johan
woensdag 9 november 2011
Ik zie ze hier echt springen
Dit gele kikkertje met zijn grote, zwarte ogen kwam afgelopen donderdag mijn kantoor binnen springen. Het sprong daarna langs de muur omhoog, sprong naar een andere muur en bleef rustig zitten. Een paar minuten later ging hij even aan het plafond hangen en sprong weer langs de muur naar beneden. De Zuid-Soedanesen kennen dit kikkertje wel. Volgens hen zit er gif in de urine en als je hem beetpakt urineert hij en is de pijn onbeschrijflijk - een uitstekend verdedigingsmechanisme dus!
woensdag 2 november 2011
Proficiat
We hebben sinds maart 2011 108 studenten getraind voor klerenmaaksters, business management, en tuinbouw. De foto’s laten een aantal trotse afgestudeerden met hun diploma’s zien, na de uitreiking. We zijn dankbaar dat we in zes maanden tijd aan zoveel studenten de mogelijkheid hebben kunnen bieden om een praktisch diploma te halen.
Wat de landbouwstudenten betreft, zijn wij met een interessant project bezig. Ze hebben een stuk grond van de chief gekregen en zijn daar nu met model groentetuinen begonnen en passen de technieken toe die ze geleerd hebben. Ze mogen de opbrengst van de producten zelf houden, maar moeten de technieken doorgeven aan de mensen die in de nabijheid van het project wonen. Zo geven we de betere technieken door aan anderen om het ook toe te passen en gaan meerdere mensen met verbeterde technieken in hun tuinen aan de slag.
woensdag 26 oktober 2011
De observerende manager
Ik moet voor een paar dagen naar Juba. Er is een workshop geregeld waarin een aantal christelijke zorgverleners in Zuid-Soedan met elkaar in gesprek willen over hoe we elkaar tot hulp kunnen zijn, nauwer samen kunnen werken en van elkaar leren. We verblijven bij een van de betere hotels in Juba en hebben ook de workshop in het hotel.
Als hotel gast kun je het overduidelijk aan hem zien en merken - hij is de hotelmanager. Hij draagt iedere dag een pak, hij ziet er tot in de puntjes netjes en verzorgt uit en hij loopt continue te patrouilleren en te observeren. Hij kijkt naar het eten in de schalen, hij kijkt naar al het meubilair in de eetkamer, hij kijkt naar de hotelkamers en hij kijkt naar alle buitengebouwen en hij kijkt naar alle tafeltjes en stoelen op de stoep. Tussen al het kijken door, groet hij de gasten. Het blijft echter steeds bij een vluchtige groet, want hij geeft de indruk dat hij haast heeft en erg druk is. Maar waar kijkt hij toch steeds naar? Wat loopt hij zo de hele dag te observeren? Wat laat hem er zo trots en tevreden uitzien?
De muren in de receptie hal zijn vuil en achter de balie is het een puinhoop. Stapels met dozen, dossiers en documenten. De vlaggen die er wapperen zijn gescheurd en vuil, de gebouwen moeten nodig geschilderd worden. In mijn kamer is de WC lek en niet zo een beetje ook, de WC bril is kapot, de douche is vies en vuil en de deur tussen de WC en slaapkamer kan niet dicht. Beide gloeilampen zijn kapot en de muren zijn vuil. De TV doet het niet, de kast is vuil en de stok waar de hangers aan moeten is stuk. De airco deed het soms niet en het internet maar af en toe en het water was vuil. Toch hebben we een gezegende workshop met zijn allen gehad.
Ik vermoed dat de observerende patrouillerende manager het wat drukker had dan normaal, maar de vraag blijft toch hangen: Waarom ziet hij er iedere dag toch zo trots en tevreden uit? Ziet hij het dan niet? Het laat mij denken aan een citaat van Mark Twain : “Ik was niet van plan om iets te doen vandaag en tot nu toe lig ik precies op schema.”
woensdag 19 oktober 2011
De Broodbak Dames
De prijzen zijn hier de laatste drie maanden enorm gestegen. Zo koste een jerrycan met 20 liter diesel drie maanden geleden ssp 60 en nu moeten wij er ssp 250 voor betalen. Zelfs de meest basische producten zijn in prijs verdubbeld of verdriedubbeld en het baart zorgen. Het grootste deel van de bevolking kan het niet bekostigen en voor hoelang blijven mensen dit accepteren?
 |
| De Broodbak Dames |
Er is een vrouwengroep die de afgelopen twee jaar bij elkaar komt en zij waren begonnen met een gezamenlijke spaaractie. Ze sparen elk ssp 2 in de week, ongeveer 50 eurocent. Het geld gaat in een doos. Het is een groep van tien vrouwen, dus sparen zij ssp20 pond in de week, ssp 80 in de maand. Het geld gaat in een metalen locker met drie sloten er aan. Drie leden hebben elk een sleutel.
Ze bakken ook “esch”. Het is een plat broodje dat veel weg heeft van een pannenkoekje. Een esch is te koop voor ssp 1. Door de stijgende prijzen konden ze opeens geen meel meer bekostigen en ook konden ze niet meer sparen. Ook kwamen ze niet meer wekelijks bij elkaar want het had geen zin meer.
Wij hebben nu het volgende met hun afgesproken. Deze vrouwen gaan toekomstige bakkers trainen en in ruil daarvoor krijgen ze een zak meel om te kunnen bakken. Dus kunnen ze weer verkopen, sparen en weer ééns in de week onder de boom vergaderen.
Ze zijn erg blij en dat maakt een project als deze ook wel bijzonder.
woensdag 12 oktober 2011
Onderhandelingstechnieken in Wau
Als een kawaija heb ik inmiddels geleerd dat je echt uit moet kijken betreffende prijzen van goederen en diensten. Er hangt nergens een prijskaartje aan en zodra de plaatselijke handelaren je zien, vliegen de prijzen omhoog. Kawaijas hebben namelijk altijd geld, veel geld en je bent gewoon dom bezig als je daar niet lekker van profiteert. Maar de acties van de handelaren geven aanleiding tot een reactie en het begint een patroon te worden. Als er iets gekocht moet worden, ga ik eerst met Michael even nonchalant kijken. Door middel van oogcontact en afspraken laat ik aan Michael zien wat er gekocht moet worden. Dan gaan we verder en als we het hele lijstje af hebben, ga ik naar de auto buiten het gezichtsveld van de handelaren en Michael stapt op de niets vermoedende handelaren af en begint te onderhandelen. Zodra hij merkt dat de prijs niet lager kan, spreekt hij de prijs af en betaalt. Soms komt Michael me ophalen om te betalen. De reacties van de handelaren zijn voorspelbaar. Het komt een beetje op het volgende neer: ietwat onthutst, binnensmonds mompelend, zuur geworden gezicht, verbitterde gelaat. Het geeft wel aanleiding tot hilariteit.
 |
| Raksha, er zijn er honderden van in Wau |
Zo hadden we afgelopen week een lekke band en moest ik met de raksha naar het Training Center. In plaats van ssp 3 betalen is het niet onmogelijk dat ik tussen de ssp 25 en ssp30 pond moet betalen voor een ritje. Gelukkig was Michael erbij en gingen we in beraad. Ik zou achter een boom gaan staan en Michael zou op 50 m afstand de aandacht van een Raksha chauffeur zien te bemachtigen. Het duurt maar even of Michael is druk in gesprek met een Raksha chauffeur. Als ik vanachter mijn boom het toneel gade sla, merk ik dat Michael een ster is in het onderhandelen. Hij doet een beetje zielig en verlegen. Zodra hij de prijs heeft bedongen, roept hij me en kan de chauffeur het onmogelijk maken om mij een andere prijs te vragen. Dus stap ik de Raksha binnen en betaal ssp 3.
De chauffeur is eerst perplex en dan boos op Michael en hij geeft duidelijk te kennen dat hij tot een heel andere prijs was gekomen als hij dit had geweten. Halverwege de reis begint de chauffeur te lachen. Hij schatert het uit. Zo’n slimme kawaija en wat een tactiek. Ik krijg zijn persoonlijke telefoonnummer en mag altijd met hem meerijden tegen plaatselijke tarieven. Ik hoef alleen maar te bellen en hij staat voor me klaar. Met enig trots kondig ik dan ook aan dat ik nu mijn eigen persoonlijke Raksha chauffeur heb. Wel jammer dat zijn nummer het steeds niet doet als ik opbel. Hoe ik het ook al probeer, het nummer blijft buiten werking. Ik voel me wel bedrogen merk ik, vooral omdat ik bij de volgende raksha rit eerst weer achter de boom moet gaan schuilen om te verzekeren dat ik voor ssp 3 mee mag.
woensdag 5 oktober 2011
Stay with us
Hallo allemaal,
Welkom bij Dorcas Aid International Bed en breakfast!
Het is belangrijk dat we met de projecten ook plaatselijk inkomsten genereren. We zijn nu begonnen met een Bed en Breakfast (B&B) bij het trainingscentrum en hebben zes gemeubileerde kamers, elk met een eigen badkamer. Internet, water en stroom wordt aangeboden maar is een luxe die niet altijd gegarandeerd kan worden. We hebben een Ugandese kok, Ibrahim , die heerlijk kan koken, en een schoonmaakster, Betty uit Wau, die alles heel netjes en nauwkeurig verzorgt.
Twee mensen uit Engeland hebben al van onze voorzieningen genoten. John Inglis-Jones uit Engeland is de Executive Officer van de Anglican International Development for Relief and Change en een dame die voor de Verenigde Naties in Engeland werkt en voor een opdracht naar Zuid-Soedan moest komen. Ook hebben we al een aantal andere gasten gehad en als ik het goed begrijp, zijn ze onder de indruk en hopen ze vaker te komen. Ze zullen B&B Wau bij hun collegae aanbevelen. Een volgende gast uit Engeland heeft haar nu gemeld. Niemand anders dan barones Caroline Cox van de HART foundation (www.hart-uk.org).
Dus hierbij een uitnodiging om te komen verblijven in de B&B te Wau, Zuid Soedan. Kosten zijn South Sudanees Pound (ssp) 90,00 per dag inclusief twee maaltijden. Dat komt neer op € 20,00 per persoon per dag. Het zal echt een onvergetelijke belevenis zijn. Een weekje Zuid Soedan.
dinsdag 20 september 2011
Zuid-Soedan in foto's
Foto’s zeggen vaak meer dan woorden. Deze keer dus een aantal foto’s die ik graag met jullie deel. Vooral de laatste foto’s zijn prachtig. We zaten aan de Nijl bij Juba toen de gelegenheid zich voordeet en een deelnemer aan de workshop bij Juba haar fototoestel nam en deze prachtige foto’s nam. Echt schitterend.
Een aantal bijzondere insecten in en om mijn kantoor
Geen benzine in een olierijk land
Foto’s van een visser bij zonsondergang op de Nijl bij Juba
We hadden een workshop aan de Nijl in Juba en de dagopening die morgen ging over de geweldige visvangst en bestond uit de volgende punten:
De hele nacht is er niets gevangen en dan zegt Jezus tegen alle regels in dat ze overdag moeten gaan vissen. Er wordt dan zoveel vis gevangen dat het net scheurde en twee boten de lading niet aankonden. Dan belijdt Petrus wie Christus is en wie hij, Petrus is. Het volgende komt naar voren: 1) Ze hebben de hele nacht hard gewerkt maar konden niets laten zien. Dat hebben wij ook vaak. We werken hard en het lijkt alsof er geen vrucht is op ons werk, alsof het voor niets was en het niet uitmaakt wat we doen en daarvan kan je moedeloos worden; 2) Jezus is geen visser en kent de regels van de visvangst niet zoals bijvoorbeeld Petrus en toch luistert Petrus naar Jezus terwijl het niet de tijd is om te vissen want overdag zwemmen de vissen te diep. Petrus is hier nog geen discipel van Jezus. Dat is bijzonder en geeft aan dat Jezus gezag heeft; 3) Als ze tegen alles regels in ongekend veel hebben gevangen, gebeurt het volgende: de vissers beseffen dat ze de taak niet alleen aan kunnen en vragen om hulp van medevissers. Een echte partnership. Partner en ship/boot. Het tweede wat er gebeurt is dat Petrus beseft wie hij is en gaat beseffen dat Jezus meer is dan alleen een bekende. Zo hebben ook wij elkaar nodig, was de les. We zijn vaak moedeloos en zien het niet zitten of hebben het moeilijk. We kunnen de taak niet alleen aan en dan hebben we iemand nodig om ons te helpen zoals de anderen gingen helpen om de bijna onmogelijke taak af te maken: het zware taak om de vissen aan land te brengen. Toch hebben ze met zijn allen alle vis aan land gebracht. Als wij mensen elkaar zo helpen mogen we ook God daarin erkennen. Zoals Petrus. Hij erkent wie hij is en wie Christus is.
’s Avonds zagen wij deze visser bij zonsondergang en het werden een aantal prachtige foto’s die door een deelneemster gemaakt is.
Een aantal bijzondere insecten in en om mijn kantoor
We hadden een workshop aan de Nijl in Juba en de dagopening die morgen ging over de geweldige visvangst en bestond uit de volgende punten:
De hele nacht is er niets gevangen en dan zegt Jezus tegen alle regels in dat ze overdag moeten gaan vissen. Er wordt dan zoveel vis gevangen dat het net scheurde en twee boten de lading niet aankonden. Dan belijdt Petrus wie Christus is en wie hij, Petrus is. Het volgende komt naar voren: 1) Ze hebben de hele nacht hard gewerkt maar konden niets laten zien. Dat hebben wij ook vaak. We werken hard en het lijkt alsof er geen vrucht is op ons werk, alsof het voor niets was en het niet uitmaakt wat we doen en daarvan kan je moedeloos worden; 2) Jezus is geen visser en kent de regels van de visvangst niet zoals bijvoorbeeld Petrus en toch luistert Petrus naar Jezus terwijl het niet de tijd is om te vissen want overdag zwemmen de vissen te diep. Petrus is hier nog geen discipel van Jezus. Dat is bijzonder en geeft aan dat Jezus gezag heeft; 3) Als ze tegen alles regels in ongekend veel hebben gevangen, gebeurt het volgende: de vissers beseffen dat ze de taak niet alleen aan kunnen en vragen om hulp van medevissers. Een echte partnership. Partner en ship/boot. Het tweede wat er gebeurt is dat Petrus beseft wie hij is en gaat beseffen dat Jezus meer is dan alleen een bekende. Zo hebben ook wij elkaar nodig, was de les. We zijn vaak moedeloos en zien het niet zitten of hebben het moeilijk. We kunnen de taak niet alleen aan en dan hebben we iemand nodig om ons te helpen zoals de anderen gingen helpen om de bijna onmogelijke taak af te maken: het zware taak om de vissen aan land te brengen. Toch hebben ze met zijn allen alle vis aan land gebracht. Als wij mensen elkaar zo helpen mogen we ook God daarin erkennen. Zoals Petrus. Hij erkent wie hij is en wie Christus is.
’s Avonds zagen wij deze visser bij zonsondergang en het werden een aantal prachtige foto’s die door een deelneemster gemaakt is.
maandag 22 augustus 2011
Kennismaking met verkeerspolitie en ziekenhuis
Deze baby kreeg van mij een klein beertje en nu heet hij Kawaija. Ik heb van alles geprobeerd om het te voorkomen maar helaas. Kleine Kawaija komt regelmatig langs.
Waterfilter
Hier in Zuid-Soedan is schoon drinkwater schaars. Ik heb al van alles geprobeerd: water koken, tabletten in het water en schoon drinkwater ten duurste kopen. Dit totdat ik in aanraking kwam met het waterfilter. Het is een knappe Nederlandse uitvinding. Je doet het linkse bakje op de foto in een bak met vuil water, je drukt op het ballonnetje en er komt schoon drinkwater uit het kraantje. Ik heb al een demonstratie bij een school gegeven en de mensen staan versteld. Als ik het goed begrijp, wordt het een doorbraak.
Verkeerspolitie
Hier in Wau hebben we te maken met de verkeerspolitie. Er gebeurt meestal een tijd lang niets en dan opeens is er een actie waar je versteld van staat. Zo moesten vorige week opeens alle motors gecheckt worden en werden er letterlijk honderden motors in beslag genomen onder begeleiding van de politie en soldaten. Ook ik had te maken met een actie. Omdat er geen stroom geleverd wordt, is het de taak van de verkeerspolitie om iedere dag bij de twee verkeerslichten die Wau rijk is, stelling in te nemen. Ze regelen dan het verkeer, of beter gezegd: dat is wat er moet gebeuren, maar toegegeven, het is heet en gevaarlijk zo midden op straat tussen de geiten, voetgangers, paardenkarren, ezelkarren, auto’s, vrachtwagens en motors. En met een gebrekkige training valt het werk als verkeersman in zo’n chaos al helemaal niet mee. Het was niet al te druk toen ik aan kwam rijden. Ik rij bewust erg langzaam omdat er van alles kan gebeuren. De verkeerspolitie stond tegen de niet functionerende, verfafbladderende, schuin weggezakte paal van het verkeerslicht te hangen toen ik aankwam en toen ze me zagen, gingen ze tot actie over. Er werd hard op een fluitje geblazen en aan alles was te merken dat ze me wilden spreken. Of ik misschien vijf Soedanese pond had voor een bijdrage aan hun lunch? Mijn collegae vonden het erg dom van me dat ik geen bijdrage heb gegeven, omdat het een gulden gelegenheid was vrienden op de juiste plaats te krijgen.
Messengevecht
Ik zat nog rustig aan de koffie na de zondagochtendpreek toen er tumult buiten was en Kawaija (blanke) nodig met de arabia moest komen. Arabia = auto. Er was een messengevecht geweest - een man uit Darfur heeft twee mensen neergestoken en ze zijn zwaar gewond. Bij het ziekenhuis aangekomen lag de verpleegster op het enige bed, omringd door allemaal patiënten op matrassen op de grond. De verpleegster vond het wel erg irritant dat we zo op de zondag langs kwamen en haar lastig vielen. Ze maakte duidelijk dat dit niet haar afdeling was en nee, ze wilde ook niet even komen kijken. Vijf gebouwen later en na een gesprek met de security guard over waar ik naartoe moest met een noodgeval, reden we maar naar de soldatenbarakken en konden we daar de gewonden achterlaten. Vrijdag hoorde ik dat het goed ging met beide slachtoffers. En met de man die het allemaal veroorzaakte? He did not survive the discussion and they buried him.
Rumbek
Het is niet duidelijk te lezen op de foto en ik heb hem stiekem moeten nemen met mijn mobiele telefoon, maar op het vliegveldje te Rumbek kwam ik deze vrachtwagen tegen: Kok woninginrichters Putten. Voor de complete inrichting van uw woning.
Gift
Er wordt regelmatig aan mij gevraagd of er een banknummer is als mensen een gift willen geven voor het werk van Dorcas hier in Zuid-Soedan. Het eenvoudigste is om het volgende nummer te gebruiken: giro 2500 t.a.v. Dorcas Hulp Nederland in Andijk o.v.v. Zuid-Soedan. Dan wordt er bekeken welk project in Zuid-Soedan op dat moment het geld het meest nodig heeft.
Regenseizoen
Het regenseizoen in Zuid-Soedan is in mei/juni begonnen en de natuur veranderde in een prachtig ongerept groen met veel water en wat minder hitte.
maandag 18 juli 2011
Bericht uit het 55e onafhankelijke land in Afrika
Hier weer een nieuwsbericht uit de 55ste onafhankelijke land van Afrika.
![]()
9 juli 2011 een nieuw land met een nieuw vlag
De kleuren van de nieuwe vlag verschillen in een aantal opzichten van de vorige vlag. Boven aan de nieuwe vlag is een zwarte strook. Zwart duidt op de identiteit van de zwarte bevolking van Zuid-Soedan. In de vlag van Soedan is zwart helemaal onderaan. Nu dus bovenaan. De twee witte banen duiden op vrede en de roden baan in het midden is de buurman/Arabier met wie Zuid-Soedan in vrede wil leven. In de vlag van Soedan is rood helemaal bovenaan. De groene strook aan de onderkant van de nieuwe vlag geeft aan dat Zuid-Soedan een vruchtbaar land is en dat landbouw belangrijk is. Het land is een opkomende ster met visie voor de toekomst. Blauw is de kleur van de Blauwe Nijl die door Zuid-Soedan loopt.
![]()
Eigen ceremonie op 9 juli 2011
We hebben op zeer plechtige en gepaste wijze de nieuwe vlag van Zuid-Soedan op 9 juli gehesen hier bij het trainingcentrum. Veronica, die hier de naaiklassen verzorgt, heeft de vlag gemaakt. Ze zijn nog niet in de grote maten te koop in Wau. Er is een geit gekocht, geslacht en opgegeten, cola gekocht en aardappelen en uien gekookt. Voor velen een feest. De South Sudan Electrical Company heeft ook zijn best gedaan op deze dag. Na twee maanden van geen stroom te hebben geleverd, hadden we opeens op 9 juli stroom met maar vijf keer een onderbreking. ’s Avonds was het wat minder: toen was er maar stroom voor een half uur en toen ging het fout. Ook de Sectiecoördinator van de Verenigde Naties in Wau had last van de onderbrekingen overdag. Tijdens de securiteitvergadering van donderdagochtend gaf hij aan dat hij namens de VN de schare moest toe spreken. De klank van het klankstelsel was buiten werking als er weer stroom was, en zonder stroom lukte het niet want de schare was erg enthousiast. Gelukkig kon hij op zondag 10 juli tijdens de vijf uur lange dankdienst van de Roomse kerk van Wau, zijn speech alsnog afmaken. Ik kreeg het idee dat hij dat wel fijn vond, want op zo’n geschiedkundige dag wil je wel gehoord worden en anders was de speech voor niets geschreven.
![]()
Twee nieuwe fietsen
De twee nieuwe trainers voor landbouw hebben beide een nieuwe fiets gekregen. Het is de bedoeling dat ze hiermee naar de buren en de mensen in de omgeving gaan om ze uit te nodigen om naar de groentetuin te komen, om te leren hoe je het beste groente kan verbouwen. Een prachtplan, maar de werkelijkheid is anders. Beide trainers weten het zeker: “Our future is at stake” weten ze te vertellen. We zitten buiten, de maan schijnt en het is gezellig. Ik snap het niet en vraag wat door. Hoe dan en wat bedoelen jullie eigenlijk? Dan komt er een verrassend verhaal dat met vaste overtuiging vertelt wordt. Het zit zo: De meeste wegen in en om Wau zitten vol gaten en sloten die zich naar iedere regenbui verbreden en verdiepen. Mijn collegae zijn ervan overtuigd dat de mannelijke zaadbuis opwarmt door de vele stampen die ze oplopen vanwege de vele gaten onderweg met de fiets naar de buren. Na de zoveelste stamp knapt de buis en heb je geen toekomst meer. Ik heb nog snel en in allerijl een foto van een van de Phoenix - made in China - fietsen kunnen maken alvorens ze kapot gaan of gestolen worden.
![]()
De modeltuin bij het trainingcentrum in Wau
De eerste dertien studenten hebben twee maanden cursus gehad over de verbouwing van groente en gewassen in Zuid-Soedan. Er is een geweldige tekort aan mensen die kennis hebben van verbeterde groenteproductie. Wij zijn door een van de betere hotels in Wau benaderd met de vraag of ze onze groenten kunnen kopen. We hebben al voor meer dan honderd pond verkocht en zelf eten we er ook heerlijk van. We hebben op DV dinsdag 19 juli een open dag en er zijn veel mensen uitgenodigd. De volgende gasten worden onder andere verwacht: de adjunct secretaris-generaal van Landbouw in Wau, de Uitvoerende Directeur van Landbouw in Wau, de directeur Planning in Wau. Ook de Chief van dit gebied en zijn vrouwen zijn uitgenodigd. Het is belangrijk dat de Chief (het stamhoofd) positief gestemd is over het werk van Dorcas in zijn gebied. We geven hem in ieder geval wat groente mee naar huis. De studenten zullen uitleggen wat ze geleerd hebben en wij zullen uitleggen wat Dorcas hier allemaal doet en waarom.
![]()
Kangi landbouwproject
![]()
![]()
Hier drie foto’s van ons project te Kangi waaraan 300 gezinnen deelnemen. Dit zijn een aantal modeltuinen waar de deelnemers geleerd wordt hoe ze de grond moeten voorbereiden, hoe ze moeten zaaien, het gewas moeten onderhouden en hoe ze moeten oogsten. Door de verbeterde methoden, die ze door de werkzaamheden in de modeltuinen leren, ook zelf toe te passen, leren ze de waarde en de betekenis begrijpen van een verhoogde productie en wat dat financieel, maar ook voor voedselconsumptie betekent. Ook delen deze deelnemers hun opgedane kennis met de buren en zo heeft het een effect op de hele gemeenschap.
![]()
Interessante gegevens over Zuid-Soedan
- Meer dan 80% van de vrouwen is ongeletterd
- Zuid-Soedan heeft de hoogste sterftecijfer onder zwangere vrouwen
- 80% van de bevolking heeft geen toilet (maar dit percentage ligt volgens ingelichte bronnen nog hoger)
- Iets meer dan de helft van de bevolking moet rondkomen van minder dan $1 per dag
- Sinds oktober 2010 zijn er 309.000 mensen terug gekomen naar Zuid-Soedan
- 75% van de olievoorraden van Soedan komt uit Zuid-Soedan, maar de infrastructuur bevindt zich in het noorden
Verontrustende eerste geluiden zijn te horen: mediabeperkingen, te veel macht in de handen van de nieuwe staatspresident, neiging om over te gaan tot geweld tegen splintergroepen, veel corruptie, te veel beschuldiging tegen soldaten van verkrachting, buiten het wetgevende gezag om mensen doden en aanrandingen.
Sinds de vredesovereenkomst van 2005 was 2011 het meest gewelddadige jaar. Meer dan 2.300 doden de afgelopen zes maanden.
Gebedspunten
- Dank God voor zoveel zegeningen op het werk hier, maar ook wat de vieringen van de Onafhankelijkheidsdag betreft. Het was erg onvoorspelbaar hier en het kon alle kanten op.
- Dank dat we ondanks alle geweld en onrust nog steeds bewaard zijn gebleven.
- Bid om wijsheid en kracht om het werk te kunnen doen.
- Bid dat het werk van waarde zal zijn voor de begunstigden.
![]()
De kleuren van de nieuwe vlag verschillen in een aantal opzichten van de vorige vlag. Boven aan de nieuwe vlag is een zwarte strook. Zwart duidt op de identiteit van de zwarte bevolking van Zuid-Soedan. In de vlag van Soedan is zwart helemaal onderaan. Nu dus bovenaan. De twee witte banen duiden op vrede en de roden baan in het midden is de buurman/Arabier met wie Zuid-Soedan in vrede wil leven. In de vlag van Soedan is rood helemaal bovenaan. De groene strook aan de onderkant van de nieuwe vlag geeft aan dat Zuid-Soedan een vruchtbaar land is en dat landbouw belangrijk is. Het land is een opkomende ster met visie voor de toekomst. Blauw is de kleur van de Blauwe Nijl die door Zuid-Soedan loopt.
We hebben op zeer plechtige en gepaste wijze de nieuwe vlag van Zuid-Soedan op 9 juli gehesen hier bij het trainingcentrum. Veronica, die hier de naaiklassen verzorgt, heeft de vlag gemaakt. Ze zijn nog niet in de grote maten te koop in Wau. Er is een geit gekocht, geslacht en opgegeten, cola gekocht en aardappelen en uien gekookt. Voor velen een feest. De South Sudan Electrical Company heeft ook zijn best gedaan op deze dag. Na twee maanden van geen stroom te hebben geleverd, hadden we opeens op 9 juli stroom met maar vijf keer een onderbreking. ’s Avonds was het wat minder: toen was er maar stroom voor een half uur en toen ging het fout. Ook de Sectiecoördinator van de Verenigde Naties in Wau had last van de onderbrekingen overdag. Tijdens de securiteitvergadering van donderdagochtend gaf hij aan dat hij namens de VN de schare moest toe spreken. De klank van het klankstelsel was buiten werking als er weer stroom was, en zonder stroom lukte het niet want de schare was erg enthousiast. Gelukkig kon hij op zondag 10 juli tijdens de vijf uur lange dankdienst van de Roomse kerk van Wau, zijn speech alsnog afmaken. Ik kreeg het idee dat hij dat wel fijn vond, want op zo’n geschiedkundige dag wil je wel gehoord worden en anders was de speech voor niets geschreven.
De twee nieuwe trainers voor landbouw hebben beide een nieuwe fiets gekregen. Het is de bedoeling dat ze hiermee naar de buren en de mensen in de omgeving gaan om ze uit te nodigen om naar de groentetuin te komen, om te leren hoe je het beste groente kan verbouwen. Een prachtplan, maar de werkelijkheid is anders. Beide trainers weten het zeker: “Our future is at stake” weten ze te vertellen. We zitten buiten, de maan schijnt en het is gezellig. Ik snap het niet en vraag wat door. Hoe dan en wat bedoelen jullie eigenlijk? Dan komt er een verrassend verhaal dat met vaste overtuiging vertelt wordt. Het zit zo: De meeste wegen in en om Wau zitten vol gaten en sloten die zich naar iedere regenbui verbreden en verdiepen. Mijn collegae zijn ervan overtuigd dat de mannelijke zaadbuis opwarmt door de vele stampen die ze oplopen vanwege de vele gaten onderweg met de fiets naar de buren. Na de zoveelste stamp knapt de buis en heb je geen toekomst meer. Ik heb nog snel en in allerijl een foto van een van de Phoenix - made in China - fietsen kunnen maken alvorens ze kapot gaan of gestolen worden.
De eerste dertien studenten hebben twee maanden cursus gehad over de verbouwing van groente en gewassen in Zuid-Soedan. Er is een geweldige tekort aan mensen die kennis hebben van verbeterde groenteproductie. Wij zijn door een van de betere hotels in Wau benaderd met de vraag of ze onze groenten kunnen kopen. We hebben al voor meer dan honderd pond verkocht en zelf eten we er ook heerlijk van. We hebben op DV dinsdag 19 juli een open dag en er zijn veel mensen uitgenodigd. De volgende gasten worden onder andere verwacht: de adjunct secretaris-generaal van Landbouw in Wau, de Uitvoerende Directeur van Landbouw in Wau, de directeur Planning in Wau. Ook de Chief van dit gebied en zijn vrouwen zijn uitgenodigd. Het is belangrijk dat de Chief (het stamhoofd) positief gestemd is over het werk van Dorcas in zijn gebied. We geven hem in ieder geval wat groente mee naar huis. De studenten zullen uitleggen wat ze geleerd hebben en wij zullen uitleggen wat Dorcas hier allemaal doet en waarom.
Nieuwe toileten in aanbouw waaronder het befaamde ecotoilet.
Kangi landbouwproject
Interessante gegevens over Zuid-Soedan
- Meer dan 80% van de vrouwen is ongeletterd
- Zuid-Soedan heeft de hoogste sterftecijfer onder zwangere vrouwen
- 80% van de bevolking heeft geen toilet (maar dit percentage ligt volgens ingelichte bronnen nog hoger)
- Iets meer dan de helft van de bevolking moet rondkomen van minder dan $1 per dag
- Sinds oktober 2010 zijn er 309.000 mensen terug gekomen naar Zuid-Soedan
- 75% van de olievoorraden van Soedan komt uit Zuid-Soedan, maar de infrastructuur bevindt zich in het noorden
Verontrustende eerste geluiden zijn te horen: mediabeperkingen, te veel macht in de handen van de nieuwe staatspresident, neiging om over te gaan tot geweld tegen splintergroepen, veel corruptie, te veel beschuldiging tegen soldaten van verkrachting, buiten het wetgevende gezag om mensen doden en aanrandingen.
Sinds de vredesovereenkomst van 2005 was 2011 het meest gewelddadige jaar. Meer dan 2.300 doden de afgelopen zes maanden.
Gebedspunten
- Dank God voor zoveel zegeningen op het werk hier, maar ook wat de vieringen van de Onafhankelijkheidsdag betreft. Het was erg onvoorspelbaar hier en het kon alle kanten op.
- Dank dat we ondanks alle geweld en onrust nog steeds bewaard zijn gebleven.
- Bid om wijsheid en kracht om het werk te kunnen doen.
- Bid dat het werk van waarde zal zijn voor de begunstigden.
maandag 27 juni 2011
Terug naar Zuid-Soedan
Werkvakantie
Op 16 mei ben ik van Wau vertrokken naar Nederland en ben daar op 18 mei aangekomen. Toen ik ‘s morgens op 16 mei om 6.00 uur in alle stilte lag na te denken over de reis en het heerlijke vooruitzicht even uit Wau en Zuid-Soedan weg te zijn, werd de stilte doorbroken door geweervuur. Er stond een soldaat vlak voor mijn raam met een AK 47 op vol automatisch te schieten. Het ontstellende was dat het beantwoord werd met meer geweervuur en ik overal geweervuur hoorde en kogels hoorde fluiten. Maar toen: “ Hey Kawatja, don’t worry, we’re celebrating our victory”. Ik snapte er niets van. Er is geen Wau news of Wau radio waardoor informatie verspreid wordt. De berichten gaan van mond tot mond en ja, als je het dan niet hoort via de mond-tot-mondreclame? Dan hoor je het wel als het gebeurt. Zo weet ik nu voor altijd dat de tweede oorlog op 16 mei 1983 in Zuid-Soedan begonnen is en in 2005 op een vredesakkoord uitliep. Met een bonzend hart en bibberende knieën deed ik het raam dicht en ging vol ongeloof op bed liggen om nog een uur lang naar de gekte buiten te luisteren.
Terugblik
Mijn tijd in Hongarije en Nederland zit er weer op. In Hongarije was het bijzonder. Ik heb collegae ontmoet uit alle landen waar Dorcas een kantoor heeft en ik mocht ook mijn collegae uit Nederland beter leren kennen. Ik ben onder de indruk. Verder begonnen we iedere dag met een prachtige dagopening. Het is treffend om met collegae uit verschillende landen en andere culturen God te prijzen voor Zijn Almacht en trouw. Hij leeft en Hij regeert tot in alle eeuwigheid. Er is geen einde aan Zijn liefde. Er is hard gewerkt, lange dagen gemaakt, veel kennis is er overgedragen en opgedaan.
Het was schitterend weer in Hongarije en ’s avonds genoten we van een kampvuur en hadden we het over rakkers en de kinderen bij het Training Center in Wau die het leuk zouden vinden als ik autootjes en knuffels mee zou nemen. Zo’n kampvuurtje levert trouwens veel op. Ik heb twee waterfilters mee en hoef mijn drinkwater niet meer te koken, een zonnepaneeltje voor het opladen van lamp, batterijen, mobiel, en tevens een leuk idee voor het opstarten van een bedrijfje voor een trainee(s), een makkelijk recept om bruin brood te bakken, een fototoestel, leuke spullen voor mijn collegae hier, een temperatuurmeter en twee gebruikte mobieltjes voor twee medewerkers van de klinieken in Rumbek. Badankt alle collegae voor een mooie tijd.
Het was goed om weer thuis te zijn bij vrouw en kinderen, en familie, vrienden, vriendinnen en buren te zien en te ontmoeten en op datum te komen met het werk in Andijk. Ook hebben we een mooie avond in Hoogeveen gehad. We konden aan ongeveer 65 mensen vertellen over het werk van Dorcas en het werk in Zuid-Soedan. Bedankt iedereen voor een mooie avond en alle inzet en bijdragen in tijd en geld.
Juba Internationale vliegveld
In de vertrekhal van Schiphol waar ik zit te wachten om naar Nairobi en vandaar naar Juba te vliegen, zie ik hem voor het eerst. Duidelijk een Zuid-Soedanees. Tenger en lang van postuur en donker van kleur. Zijn type merkkleding laat overduidelijk zien dat hij niet in Zuid-Sudan wóónt. Later hoor ik zijn American English en concludeer ik dat hij als jongen tijdens de oorlog gevlucht is naar Kenia of Oeganda of naar Ethiopië en vandaar naar Amerika is gegaan. De verhalen zijn bijna altijd hetzelfde. De angst tijdens de oorlog en de wreedheden en het afbranden van huizen en gebouwen en verbranden van oogsten en de verschrikkelijke tocht naar vrijheid. Zijn vrouw is Afro American en zij en de kinderen zijn niet gekleed op de hitte van straks. Ze zijn alle vier enthousiast en in afwachting van wat er komen gaat. Na zes uur wachten op Nairobi vliegveld zie ik ze weer in het vliegtuig naar Juba en dan weer op Juba vliegveld. Op Juba vliegveld is het nog steeds hetzelfde tafereel hoewel er druk door de Chinezen gebouwd wordt om er iets beters van te maken. Maar zover is het nog lang niet. Het is intens heet binnen de kleine, half vervallen aankomsthal, reizigers drommen samen in een slordige rij om hun visa te laten stempelen en tientallen mensen turen aandachtig naar een gat in de muur waardoor straks de bagage zal verschijnen. Door al het geroep en geschreeuw heen hoor ik opeens een meisje hard en doordringend gillen. Het is het dochtertje van de Soedanees. Hij staat te zweten en lijkt verbouwereerd, zijn vrouw lijkt uit het veld geslagen en het kind blijft maar gillen. Het wordt wat stiller in de aankomsthal en de man die naast mij staat merkt terecht op: “it must be her first time in Sudan.” Als ik later in de taxi zit en aan de chauffeur vraagt hoe het in Zuid-Soedan gaat, merkt hij op: “Sudan is a mad place sir, but the sun is really mad here in Sudan”.
Baby
Ik overnacht bij Wim en Cathy Groenendijk. Cathy doet geweldig werk onder de straatkinderen van Juba en is door het ziekenhuis opgebeld. Of ze plaats had voor een negen maanden oude baby? Het kind is zwaar ondervoed en dat is te zien. Het heeft hele dunne armpjes en beentjes. Het jongetje lijkt zo broos en breekbaar dat ik er maar liever niet aan begin hem vast te houden. De ouders willen het baby wegens omstandigheden niet houden en kunnen er ook niet voor zorgen. Het heeft een huis nodig met veel liefde en aandacht. Cathy kon geen nee zeggen en we wensen haar veel zegen toe met het verzorgen van de baby.
Rechten van kinderen in Zuid-Soedan
Op 16 juni 1976 is in Zuid-Afrika de strijd tegen apartheid in al haar felheid begonnen door de jeugd in Soweto. Deze dag is in ZA nog steeds een vakantiedag en heet Youth day. Youth day is overgewaaid van ZA naar Zuid-Soedan en daar gaan ze vandaag marcheren. Ze marcheren voor meer rechten voor het kind en om de om de bestaande wetgeving om te zetten in daden. In Zuid-Soedan zijn straatkinderen een groeiend probleem en kan de overheid het niet alleen aan. Er wordt een beroep gedaan op mensen en instellingen om te helpen.
Rumbek Vliegveld
Ik ben dinsdagavond uit Nederland vertrokken en volgens de planning vertrek ik vrijdagochtend vanaf Rumbek naar Wau. Ze hebben al opgebeld uit Wau. Ik wordt verwacht en het geeft een goed gevoel. Hoe zou het mijn collegae vergaan zijn en hoe tref ik alles aan? Op het vliegveld van Rumbek is het niet erg druk, maar degene die aanwezig zijn, maken zich wel erg druk. We kunnen niet inchecken en niemand weet waarom. Dus zitten we te wachten zonder te weten waarom we wachten. Het wordt een uur wachten en steeds geen aankondiging. Het wordt twee uur wachten en dan komt er een eind aan het wachten. Iemand legt uit dat er twee vliegtuigen buiten werking zijn en hij hoopt ons maandagochtend weer te zien en misschien heeft hij dan beter nieuws en tot dan. Geen excuus, geen bus, geen taxi, geen alternatief.
Gebedspunten
Volkslied van het nieuwe land Zuid-Soedan
Oh God,
We praise and glorify you for your grace on South Sudan,
Land of great abundance.
Uphold us united in peace and harmony.
Oh motherland,
We rise, raising flag with the guiding star
And sing songs of freedom with joy
For justice, liberty and prosperity shall for ever more, reign.
Op 16 mei ben ik van Wau vertrokken naar Nederland en ben daar op 18 mei aangekomen. Toen ik ‘s morgens op 16 mei om 6.00 uur in alle stilte lag na te denken over de reis en het heerlijke vooruitzicht even uit Wau en Zuid-Soedan weg te zijn, werd de stilte doorbroken door geweervuur. Er stond een soldaat vlak voor mijn raam met een AK 47 op vol automatisch te schieten. Het ontstellende was dat het beantwoord werd met meer geweervuur en ik overal geweervuur hoorde en kogels hoorde fluiten. Maar toen: “ Hey Kawatja, don’t worry, we’re celebrating our victory”. Ik snapte er niets van. Er is geen Wau news of Wau radio waardoor informatie verspreid wordt. De berichten gaan van mond tot mond en ja, als je het dan niet hoort via de mond-tot-mondreclame? Dan hoor je het wel als het gebeurt. Zo weet ik nu voor altijd dat de tweede oorlog op 16 mei 1983 in Zuid-Soedan begonnen is en in 2005 op een vredesakkoord uitliep. Met een bonzend hart en bibberende knieën deed ik het raam dicht en ging vol ongeloof op bed liggen om nog een uur lang naar de gekte buiten te luisteren.
Terugblik
Mijn tijd in Hongarije en Nederland zit er weer op. In Hongarije was het bijzonder. Ik heb collegae ontmoet uit alle landen waar Dorcas een kantoor heeft en ik mocht ook mijn collegae uit Nederland beter leren kennen. Ik ben onder de indruk. Verder begonnen we iedere dag met een prachtige dagopening. Het is treffend om met collegae uit verschillende landen en andere culturen God te prijzen voor Zijn Almacht en trouw. Hij leeft en Hij regeert tot in alle eeuwigheid. Er is geen einde aan Zijn liefde. Er is hard gewerkt, lange dagen gemaakt, veel kennis is er overgedragen en opgedaan.
Het was schitterend weer in Hongarije en ’s avonds genoten we van een kampvuur en hadden we het over rakkers en de kinderen bij het Training Center in Wau die het leuk zouden vinden als ik autootjes en knuffels mee zou nemen. Zo’n kampvuurtje levert trouwens veel op. Ik heb twee waterfilters mee en hoef mijn drinkwater niet meer te koken, een zonnepaneeltje voor het opladen van lamp, batterijen, mobiel, en tevens een leuk idee voor het opstarten van een bedrijfje voor een trainee(s), een makkelijk recept om bruin brood te bakken, een fototoestel, leuke spullen voor mijn collegae hier, een temperatuurmeter en twee gebruikte mobieltjes voor twee medewerkers van de klinieken in Rumbek. Badankt alle collegae voor een mooie tijd.
Het was goed om weer thuis te zijn bij vrouw en kinderen, en familie, vrienden, vriendinnen en buren te zien en te ontmoeten en op datum te komen met het werk in Andijk. Ook hebben we een mooie avond in Hoogeveen gehad. We konden aan ongeveer 65 mensen vertellen over het werk van Dorcas en het werk in Zuid-Soedan. Bedankt iedereen voor een mooie avond en alle inzet en bijdragen in tijd en geld.
Juba Internationale vliegveld
In de vertrekhal van Schiphol waar ik zit te wachten om naar Nairobi en vandaar naar Juba te vliegen, zie ik hem voor het eerst. Duidelijk een Zuid-Soedanees. Tenger en lang van postuur en donker van kleur. Zijn type merkkleding laat overduidelijk zien dat hij niet in Zuid-Sudan wóónt. Later hoor ik zijn American English en concludeer ik dat hij als jongen tijdens de oorlog gevlucht is naar Kenia of Oeganda of naar Ethiopië en vandaar naar Amerika is gegaan. De verhalen zijn bijna altijd hetzelfde. De angst tijdens de oorlog en de wreedheden en het afbranden van huizen en gebouwen en verbranden van oogsten en de verschrikkelijke tocht naar vrijheid. Zijn vrouw is Afro American en zij en de kinderen zijn niet gekleed op de hitte van straks. Ze zijn alle vier enthousiast en in afwachting van wat er komen gaat. Na zes uur wachten op Nairobi vliegveld zie ik ze weer in het vliegtuig naar Juba en dan weer op Juba vliegveld. Op Juba vliegveld is het nog steeds hetzelfde tafereel hoewel er druk door de Chinezen gebouwd wordt om er iets beters van te maken. Maar zover is het nog lang niet. Het is intens heet binnen de kleine, half vervallen aankomsthal, reizigers drommen samen in een slordige rij om hun visa te laten stempelen en tientallen mensen turen aandachtig naar een gat in de muur waardoor straks de bagage zal verschijnen. Door al het geroep en geschreeuw heen hoor ik opeens een meisje hard en doordringend gillen. Het is het dochtertje van de Soedanees. Hij staat te zweten en lijkt verbouwereerd, zijn vrouw lijkt uit het veld geslagen en het kind blijft maar gillen. Het wordt wat stiller in de aankomsthal en de man die naast mij staat merkt terecht op: “it must be her first time in Sudan.” Als ik later in de taxi zit en aan de chauffeur vraagt hoe het in Zuid-Soedan gaat, merkt hij op: “Sudan is a mad place sir, but the sun is really mad here in Sudan”.
Ik overnacht bij Wim en Cathy Groenendijk. Cathy doet geweldig werk onder de straatkinderen van Juba en is door het ziekenhuis opgebeld. Of ze plaats had voor een negen maanden oude baby? Het kind is zwaar ondervoed en dat is te zien. Het heeft hele dunne armpjes en beentjes. Het jongetje lijkt zo broos en breekbaar dat ik er maar liever niet aan begin hem vast te houden. De ouders willen het baby wegens omstandigheden niet houden en kunnen er ook niet voor zorgen. Het heeft een huis nodig met veel liefde en aandacht. Cathy kon geen nee zeggen en we wensen haar veel zegen toe met het verzorgen van de baby.
Op 16 juni 1976 is in Zuid-Afrika de strijd tegen apartheid in al haar felheid begonnen door de jeugd in Soweto. Deze dag is in ZA nog steeds een vakantiedag en heet Youth day. Youth day is overgewaaid van ZA naar Zuid-Soedan en daar gaan ze vandaag marcheren. Ze marcheren voor meer rechten voor het kind en om de om de bestaande wetgeving om te zetten in daden. In Zuid-Soedan zijn straatkinderen een groeiend probleem en kan de overheid het niet alleen aan. Er wordt een beroep gedaan op mensen en instellingen om te helpen.
Rumbek VliegveldIk ben dinsdagavond uit Nederland vertrokken en volgens de planning vertrek ik vrijdagochtend vanaf Rumbek naar Wau. Ze hebben al opgebeld uit Wau. Ik wordt verwacht en het geeft een goed gevoel. Hoe zou het mijn collegae vergaan zijn en hoe tref ik alles aan? Op het vliegveld van Rumbek is het niet erg druk, maar degene die aanwezig zijn, maken zich wel erg druk. We kunnen niet inchecken en niemand weet waarom. Dus zitten we te wachten zonder te weten waarom we wachten. Het wordt een uur wachten en steeds geen aankondiging. Het wordt twee uur wachten en dan komt er een eind aan het wachten. Iemand legt uit dat er twee vliegtuigen buiten werking zijn en hij hoopt ons maandagochtend weer te zien en misschien heeft hij dan beter nieuws en tot dan. Geen excuus, geen bus, geen taxi, geen alternatief.
Gebedspunten
- We mogen danken voor de heerlijke regen die hier gevallen is, voor de vorderingen die er gemaakt worden en weer een behouden aankomst.
- We kunnen bidden voor de 9de juli als Zuid Soedan onafhankelijk wordt. Alles gaat hier zo’n beetje dicht voor een paar dagen en de gekste geruchten doen de ronde.
Volkslied van het nieuwe land Zuid-Soedan
Oh God,
We praise and glorify you for your grace on South Sudan,
Land of great abundance.
Uphold us united in peace and harmony.
Oh motherland,
We rise, raising flag with the guiding star
And sing songs of freedom with joy
For justice, liberty and prosperity shall for ever more, reign.
maandag 9 mei 2011
De Dorcas-projecten in Zuid-Soedan
Deze keer een korte overzicht van de verschillende projecten van Dorcas in Zuid-Soedan. Het zijn er nogal een aantal. Maar eerst iets over de kinderen hier in de omgeving.
Kinderen
Er bevinden zich veel kinderen in Wau dus ook in de omgeving van het Training Center. In Soedan heet een blanke een Kawaja. Een Kawaja in hun midden is voor sommige kinderen een vreemde verschijning. Sommige durven even voorzichtig aan een blanke huid te voelen. Andere worden weer bang en durven niet. Weer anderen zijn het gewend en het kan ze niets schelen. Omdat we elkaar niet kunnen begrijpen, heb ik ze geleerd hoe je in het Engels “thumbs up” moet zeggen en hoe je je duim omhoog moet doen. De reactie was overweldigend en het sloeg buiten alle verwachting aan. Overal hoor je hier in de omgeving “thumbs up”. Ook de “high five” ontbreekt niet en ik heb ze geleerd tot vijf te tellen in het Engels en dan een “high five“ te geven. Ze vinden het prachtig. Ik wil eens kijken of het mogelijk is om aan deze kinderen op de zondagen iets te vertellen over David en Goliath, Simson, Daniel in de leeuwenkuil, Adam en Eva en de Zoon van God.
Overzicht projecten van Dorcas in Wau
Straatkinderen en dakloze ouderen
Het blijft confronterend om naar Wau te gaan. Als kawaja hoor je continue: 'Kawaja, give food', 'Kawaja, give mango', 'Kawaja, hungry, help'. Volgens de ambtelijke cijfers zijn er 218 straatkinderen in Wau voor wie er niets geregeld is. Ze slapen in portieken en onder bomen en lopen overdag te bedelen. Dorcas heeft een kinderopvang voor 25 kinderen in Wau en een opvang voor 40 dakloze ouderen. Iedere dag weer ontvangen deze ouderen en kinderen eten en onderdak.
Klinieken
Dorcas helpt met het financiering van drie klinieken in Wau en twee klinieken in Rumbek. In Rumbek is een Duitse dame, Nicola Limburger, in 2007 met een fiets begonnen te werken onder de plaatselijke bevolking en vandaag de dag zijn er twee goed functionerende klinieken onder haar toezicht en heeft ze een 4x4 om de klinieken te bezoeken.
Melaatsenkolonie
Iedere maand word er voedsel aan de 214 melaatsengezinnen in een lepradorp gebracht, 1 keer per jaar wordt er kleding gekocht en worden de schoolgelden van de 66 schoolgaande kinderen betaald.
Eten aan hen die geen eten hebben
Via hetzelfde idee als de voedselbanken in Nederland ontvangen zo’n 100 gezinnen gratis eten in Wau.
Training Center
We zijn 1 maart 2011 begonnen met trainingen aan de allerarmsten. Naaiwerk, business administration, bijen houden en landbouw.
De 3 foto’s bieden een overzicht van de modeltuin-, de business administration- en de naaiklassen. Mensen doen bij ons een verzoek om een cursus bij te wonen. Tijdens de cursus wordt ook gekeken naar motivatie en zouden er trainees onder zitten die graag een eigen bedrijfje willen beginnen, dan moeten ze een business administrationcursus bij ons volgen waar ze leren een business plan te schrijven. Wij bepalen dan of ze voor een microkrediet in aanmerking komen. We geven geen geld, maar alleen goederen. Bijvoorbeeld een groep dames die een eigen naaibedrijfje willen beginnen kunnen in aanmerking komen voor een naaimachine en materiaal om te beginnen. Iedere maand wordt de waarde van de machine in kleine beetjes terugbetaald. at landbouw betreft, begint de cursus op DV 15 mei. Er wordt aan de cursisten geleerd hoe te zaaien en wat te zaaien. Zodra ze het door hebben en de groenten beginnen te groeien, gaat de modeltuin open en worden de buren uitgenodigd voor een bezichtiging. Een aantal die zich opgeven en gemotiveerd zijn, worden geholpen met trainingen, zaad en voorlichting over hoe je in een stedelijke context op een klein stukje grond toch met een groentetuintje kan beginnen.
Landbouwproject – Kangi
Een landbouwproject waaraan 300 gezinnen deelnemen. Ieder gezin dat deelneemt moet verplicht een training doorlopen. Op grond van deelname wordt zaad en gereedschap gegeven. Het project is begin mei 2011 van start gegaan en we hopen na twee jaar voldoende trainingen en zaad te hebben gegeven dat we een groep mensen achterlaten die voor zichzelf kunnen zorgen door de landbouwmethoden die ze geleerd hebben.
Vergadering te Kangi met een aantal deelnemers.
Onderweg terug van Kangi naar Wau met de A43 tegen een gemiddelde snelheid van 40 km per uur.
Het is ondertussen gaan regenen in Zuid-Soedan. “The rainy season” zoals het hier bekend staat. Ze zeggen dat nu alles anders wordt in Zuid-Soedan na de regen. Voor de regen leek het wel alsof alles zich in een zoort “zomerslaap” bevond. Alles komt nu tot leven. Aan slangen en schorpioenen geen gebrek blijkbaar, veel ongedierte en nu beginnen ook de ziektes onder de bevolking zoals malaria en cholera om maar een paar te noemen. Ik heb nu twee regenbuien meegemaakt. Het waren beide keren echte Afrikaanse stormen. Een harde wind, veel donder en bliksem, harde regen en al snel begon het water overal te stromen. Twee indrukwekkende belevenissen. De eerste schorpioen heeft zich ook al aangemeld.
Na 12 weken in Wau te hebben gewerkt, ga ik op DV maandag 16 mei voor onder andere een vakantie aan de terugtocht naar Nederland beginnen. Ik hoop dan om de 18de in de ochtend op Schiphol te arriveren. Volgens de planning ben ik dan twee dagen thuis, dan voor een week naar Hongarije voor een Dorcas-werkoverleg en daarna 2 weken in Nederland voor vakantie en werk.
Bedankt voor al jullie meeleven met de projecten in Zuid-Soedan. Aan Zijn zegen is alles gelegen, ook wat de projecten betreft. Bid voor voldoende fondsen voor deze projecten en dat we als team de kracht ontvangen om met dit werk door te gaan en dat de mensen die we helpen iets van Christus mogen ervaren in wat er gedaan wordt.
Er bevinden zich veel kinderen in Wau dus ook in de omgeving van het Training Center. In Soedan heet een blanke een Kawaja. Een Kawaja in hun midden is voor sommige kinderen een vreemde verschijning. Sommige durven even voorzichtig aan een blanke huid te voelen. Andere worden weer bang en durven niet. Weer anderen zijn het gewend en het kan ze niets schelen. Omdat we elkaar niet kunnen begrijpen, heb ik ze geleerd hoe je in het Engels “thumbs up” moet zeggen en hoe je je duim omhoog moet doen. De reactie was overweldigend en het sloeg buiten alle verwachting aan. Overal hoor je hier in de omgeving “thumbs up”. Ook de “high five” ontbreekt niet en ik heb ze geleerd tot vijf te tellen in het Engels en dan een “high five“ te geven. Ze vinden het prachtig. Ik wil eens kijken of het mogelijk is om aan deze kinderen op de zondagen iets te vertellen over David en Goliath, Simson, Daniel in de leeuwenkuil, Adam en Eva en de Zoon van God.
Overzicht projecten van Dorcas in Wau
Het blijft confronterend om naar Wau te gaan. Als kawaja hoor je continue: 'Kawaja, give food', 'Kawaja, give mango', 'Kawaja, hungry, help'. Volgens de ambtelijke cijfers zijn er 218 straatkinderen in Wau voor wie er niets geregeld is. Ze slapen in portieken en onder bomen en lopen overdag te bedelen. Dorcas heeft een kinderopvang voor 25 kinderen in Wau en een opvang voor 40 dakloze ouderen. Iedere dag weer ontvangen deze ouderen en kinderen eten en onderdak.
Klinieken
Dorcas helpt met het financiering van drie klinieken in Wau en twee klinieken in Rumbek. In Rumbek is een Duitse dame, Nicola Limburger, in 2007 met een fiets begonnen te werken onder de plaatselijke bevolking en vandaag de dag zijn er twee goed functionerende klinieken onder haar toezicht en heeft ze een 4x4 om de klinieken te bezoeken.
Melaatsenkolonie
Iedere maand word er voedsel aan de 214 melaatsengezinnen in een lepradorp gebracht, 1 keer per jaar wordt er kleding gekocht en worden de schoolgelden van de 66 schoolgaande kinderen betaald.
Eten aan hen die geen eten hebben
Via hetzelfde idee als de voedselbanken in Nederland ontvangen zo’n 100 gezinnen gratis eten in Wau.
Training Center
We zijn 1 maart 2011 begonnen met trainingen aan de allerarmsten. Naaiwerk, business administration, bijen houden en landbouw.
De 3 foto’s bieden een overzicht van de modeltuin-, de business administration- en de naaiklassen. Mensen doen bij ons een verzoek om een cursus bij te wonen. Tijdens de cursus wordt ook gekeken naar motivatie en zouden er trainees onder zitten die graag een eigen bedrijfje willen beginnen, dan moeten ze een business administrationcursus bij ons volgen waar ze leren een business plan te schrijven. Wij bepalen dan of ze voor een microkrediet in aanmerking komen. We geven geen geld, maar alleen goederen. Bijvoorbeeld een groep dames die een eigen naaibedrijfje willen beginnen kunnen in aanmerking komen voor een naaimachine en materiaal om te beginnen. Iedere maand wordt de waarde van de machine in kleine beetjes terugbetaald. at landbouw betreft, begint de cursus op DV 15 mei. Er wordt aan de cursisten geleerd hoe te zaaien en wat te zaaien. Zodra ze het door hebben en de groenten beginnen te groeien, gaat de modeltuin open en worden de buren uitgenodigd voor een bezichtiging. Een aantal die zich opgeven en gemotiveerd zijn, worden geholpen met trainingen, zaad en voorlichting over hoe je in een stedelijke context op een klein stukje grond toch met een groentetuintje kan beginnen.
Landbouwproject – Kangi
Een landbouwproject waaraan 300 gezinnen deelnemen. Ieder gezin dat deelneemt moet verplicht een training doorlopen. Op grond van deelname wordt zaad en gereedschap gegeven. Het project is begin mei 2011 van start gegaan en we hopen na twee jaar voldoende trainingen en zaad te hebben gegeven dat we een groep mensen achterlaten die voor zichzelf kunnen zorgen door de landbouwmethoden die ze geleerd hebben.
Vergadering te Kangi met een aantal deelnemers.
Onderweg terug van Kangi naar Wau met de A43 tegen een gemiddelde snelheid van 40 km per uur.
Het is ondertussen gaan regenen in Zuid-Soedan. “The rainy season” zoals het hier bekend staat. Ze zeggen dat nu alles anders wordt in Zuid-Soedan na de regen. Voor de regen leek het wel alsof alles zich in een zoort “zomerslaap” bevond. Alles komt nu tot leven. Aan slangen en schorpioenen geen gebrek blijkbaar, veel ongedierte en nu beginnen ook de ziektes onder de bevolking zoals malaria en cholera om maar een paar te noemen. Ik heb nu twee regenbuien meegemaakt. Het waren beide keren echte Afrikaanse stormen. Een harde wind, veel donder en bliksem, harde regen en al snel begon het water overal te stromen. Twee indrukwekkende belevenissen. De eerste schorpioen heeft zich ook al aangemeld.
Na 12 weken in Wau te hebben gewerkt, ga ik op DV maandag 16 mei voor onder andere een vakantie aan de terugtocht naar Nederland beginnen. Ik hoop dan om de 18de in de ochtend op Schiphol te arriveren. Volgens de planning ben ik dan twee dagen thuis, dan voor een week naar Hongarije voor een Dorcas-werkoverleg en daarna 2 weken in Nederland voor vakantie en werk.
Bedankt voor al jullie meeleven met de projecten in Zuid-Soedan. Aan Zijn zegen is alles gelegen, ook wat de projecten betreft. Bid voor voldoende fondsen voor deze projecten en dat we als team de kracht ontvangen om met dit werk door te gaan en dat de mensen die we helpen iets van Christus mogen ervaren in wat er gedaan wordt.
dinsdag 26 april 2011
Banken en toiletten
Mijn vuurdoop bij de bank
In Wau kan je met je pinpas en credit card nergens terecht. Dorcas heeft daarom een chequebook en zelf heb ik voldoende geld meegebracht voor eten en drinken. Met een cheque moet je naar de bank. In Nederland zijn de banken onpersoonlijk geworden en kijken ze vreemd op als je met geld aankomt of het wilt hebben. Hier is dat gelukkig helemaal anders. Echt helemaal anders. Iedereen loopt hier met stapels geld te sjouwen omdat alles cash betaald moet worden. Ik moet voor het eerst naar de bank omdat we 10.000 Sudanese pond nodig hebben. De bank in Wau maakt een vervallen indruk zoals de meeste gebouwen in Wau en Zuid-Soedan, maar het is er erg druk. Overal staan en zitten en hangen mensen en bij de ingang staat een soldaat met geweer. Nergens een bord dat aangeeft waar de verschillende afdelingen zijn. Collega Joseph verzekert me dat het niet wijs is dat ik de eerste keer alleen ga en dat hij het me leren moet. There are special ways and means to get the money. En ik krijg les van Joseph hoe het moet. Zonder deze les was ik er nooit uitgekomen. Ik leer dat je assertief en een beetje brutaal te werk moet gaan. Niet geduldig je beurt afwachten, maar een beetje dringen kan geen kwaad, en volgens Joseph moet het zelfs. Dus leer ik al wandelend achter Joseph aan dat als je de bank binnenkomt, je zonder te vragen achter de balie langs loopt en een kantoor binnengaat zonder je aan te kondigen en dat je je cheque op de werkstapel van de werkende bankambtenaar neerlegt met het verzoek dat je geld op wilt nemen. Ik ben benieuwd naar de reactie van de bankambtenaar maar dat valt reuze mee. Hij vindt het niet raar en wordt niet boos of zo, maar hij neemt de cheque en kijkt in zijn computer of er voldoende fondsen zijn. Iedereen in het kantoor kan gewoon meekijken en op zijn scherm komt ons saldo te staan. Er is voldoende, hij zet een handtekening en een stempel op de cheque en Joseph krijgt de cheque weer in handen. Nu op naar het volgende bureau van de Deputy Branch-manager en de procedure herhaalt zichzelf. De Deputy Branch-manager kijkt of de handtekeningen kloppen, of we wel genoeg op de bank hebben staan en er komt nog een stempel en nog een handtekening bij. Nu wordt het spannend, want nu kunnen twee scenario’s zich gaan voordoen. Een best case scenario en een worst case scenario. Tussen het kantoor en de tellers zit een dame. Haar taak is om sommige cheques naar de tellers te nemen. De best case scenario is als zij je cheque naar de tellers brengt. Ik moet dan wel goed opletten welke teller het wordt. Er staan geen rijen met mensen voor de 3 dienstdoende tellers, maar er staat een vast aangesloten groep. Ik hoef nu minder te dringen want op een gegeven moment neemt de teller mijn cheque die de dame op zijn teltafel heeft neergelegd, hij kijkt rond, ik zwaai en beur naar voren. Hij begint te tellen en geeft mij het geld. De tellers hebben het maar lastig. Ze hebben mobieltjes bij zich die regelmatig hun aandacht opeisen. Dan moet de teller, die het al zo druk heeft, ook daarmee aan de slag maar het schijnt best te lukken. Een mobieltje in de ene hand om met je vriend of geliefde te praten en met de andere hand de 10.000 Soedanese pond af te tellen en te overhandigen en zelfs nog een prettige dag toe te wensen. De mobieltjes veroorzaken maar beperkt oponthoud en zo te zien zit niemand ermee. De worst case scenario is als je zelf de cheque aan de teller moet overhandigen omdat de dame je cheque niet meeneemt. Dan moet je gaan dringen en leg je je hand met cheque over de glazen wand die je van de teller scheidt en wacht je tot de teller je cheque uit je vingers neemt. Het helpt blijkbaar wel als je er af en toe wat mee wappert om toch zo de aandacht van de teller te trekken.
Eco-toiletten
Bij het Training Center moeten extra toiletten gebouwd worden voor de trainers en de studenten. Ik wist niet dat er zoveel keuzen mogelijkheden waren en dat het besluiten over welke type toilet te bouwen zo’n moeilijke klus zou worden. We willen 5-6 toiletten achter in de modeltuin plaatsen en ik word in de wereld van de toiletten ingewijd. Zo krijg je de VIP. Het is een put-latrine maar verschillende modellen en ingangen en schoorstenen en verbeterde versies zijn beschikbaar en de prijzen wisselen en de diepte van de gaten waarin “the matter’ moet belanden. Ook de eco-latrine is beschikbaar. Er komt helemaal geen put en water aan te pas, maar het toilet bevindt zich op een verhoging en ‘the matter” wordt opgeslagen en na ieder gebruik met as bestrooid. Na een jaar word “the matter” eruit gehaald en wordt het als compost gebruikt in de modeltuin. Dus voor de groenten en sla die we gaan eten, eet ik straks een salade die gegroeid is op “the matter” van mijn collegae. Ik kan maar moeilijk aan dit idee wennen en bij collegae uit andere landen aan wie ik trots vertel over het idee ontstaat een huivering om op werkbezoek te komen en krijg ik de mooiste reacties binnen. Een prachtige reactie kwam van de persoon zelf die de eco-latrine heeft ontworpen. Hij stond met zijn model te showen in Tanzania toen iemand tegen hem zei: “Hey man, why must I eat banana that has been grown on my own sh.t?’ Maar toch. In Soedan is water een schaars artikel en heeft maar liefst 80% van de mensen geen toegang tot een toilet.
Op de foto: Meestal vrouwen en kinderen die uren in de rij staan bij het Training Center om bij de waterpomp van Dorcas water te halen. Op de achtergrond is een nieuw gebied aan het ontstaan waar steeds meer Tukkels/hutten bijkomen van returnees uit het noorden en ze hebben allemaal water nodig.
Paasdienst in Wau
We hebben een kleurrijke paasdienst gehad waarin we de opstanding van Christus hebben gevierd. De dienst duurde 4 lange uren in een zonovergoten Wau met veel traditionele dans met drummen, toespraken door politici en een preek van de bisschop van Wau. Hier een korte opsomming van de preek. Christus is opgestaan uit het graf en dat vieren we. Na Zijn opstanding verscheen Hij eerst aan twee vrouwen die hem dierbaar waren. De soldaten aan wie de engel verscheen werden zo bang dat ze flauw vielen. Dit gebeurt niet bij de vrouwen. Zij hebben ontzag en worden blij want ze kennen Christus. Hoe zit dat met ons? We kunnen zijn als de soldaten en bang worden en flauwvallen of we kunnen zijn als de vrouwen die vol ontzag en liefde Christus tegemoet gaan. Het getuigenis van twee vrouwen in die tijd was volgens wet niet geldig. Alleen het getuigenis van mannen was geldig. En toch zoekt Jezus juist vrouwen op. Deze vrouwen gingen in geloof getuigen van Zijn opstanding en dat maakte de discipilen nieuwsgierig en zodat ze gingen kijken. In de kerken van Soedan is het opvallend hoeveel vrouwen eerst tot bekering komen en dan gaan getuigen en de mannen komen dan later met huivering naar de kerk en sommige komen tot geloof. Ook tegen ons zeggen deze vrouwen: “Christus is waarlijk opgestaan?” En wat is uw reactie?
Gebedspunten
Gebed is hard nodig voor vrede in Soedan. Steeds meer mensen beginnen zich zorgen te maken over een mogelijke burgeroorlog hier. Er was altijd een gemeenschappelijke vijand, namelijk de Arabieren in het noorden en nu beginnen de verschillen tussen de vele stammen hier in het zuiden zich steeds duidelijker te manifesteren en beginnen stammen en leiders zich openlijk van elkaar te distantiëren.
Bid ook voor de vele Dorcas-projecten hier in Zuid-Soedan. Het geven van water en landbouwtrainingen voor eten kan al een bijdrage leveren aan vrede.
In Wau kan je met je pinpas en credit card nergens terecht. Dorcas heeft daarom een chequebook en zelf heb ik voldoende geld meegebracht voor eten en drinken. Met een cheque moet je naar de bank. In Nederland zijn de banken onpersoonlijk geworden en kijken ze vreemd op als je met geld aankomt of het wilt hebben. Hier is dat gelukkig helemaal anders. Echt helemaal anders. Iedereen loopt hier met stapels geld te sjouwen omdat alles cash betaald moet worden. Ik moet voor het eerst naar de bank omdat we 10.000 Sudanese pond nodig hebben. De bank in Wau maakt een vervallen indruk zoals de meeste gebouwen in Wau en Zuid-Soedan, maar het is er erg druk. Overal staan en zitten en hangen mensen en bij de ingang staat een soldaat met geweer. Nergens een bord dat aangeeft waar de verschillende afdelingen zijn. Collega Joseph verzekert me dat het niet wijs is dat ik de eerste keer alleen ga en dat hij het me leren moet. There are special ways and means to get the money. En ik krijg les van Joseph hoe het moet. Zonder deze les was ik er nooit uitgekomen. Ik leer dat je assertief en een beetje brutaal te werk moet gaan. Niet geduldig je beurt afwachten, maar een beetje dringen kan geen kwaad, en volgens Joseph moet het zelfs. Dus leer ik al wandelend achter Joseph aan dat als je de bank binnenkomt, je zonder te vragen achter de balie langs loopt en een kantoor binnengaat zonder je aan te kondigen en dat je je cheque op de werkstapel van de werkende bankambtenaar neerlegt met het verzoek dat je geld op wilt nemen. Ik ben benieuwd naar de reactie van de bankambtenaar maar dat valt reuze mee. Hij vindt het niet raar en wordt niet boos of zo, maar hij neemt de cheque en kijkt in zijn computer of er voldoende fondsen zijn. Iedereen in het kantoor kan gewoon meekijken en op zijn scherm komt ons saldo te staan. Er is voldoende, hij zet een handtekening en een stempel op de cheque en Joseph krijgt de cheque weer in handen. Nu op naar het volgende bureau van de Deputy Branch-manager en de procedure herhaalt zichzelf. De Deputy Branch-manager kijkt of de handtekeningen kloppen, of we wel genoeg op de bank hebben staan en er komt nog een stempel en nog een handtekening bij. Nu wordt het spannend, want nu kunnen twee scenario’s zich gaan voordoen. Een best case scenario en een worst case scenario. Tussen het kantoor en de tellers zit een dame. Haar taak is om sommige cheques naar de tellers te nemen. De best case scenario is als zij je cheque naar de tellers brengt. Ik moet dan wel goed opletten welke teller het wordt. Er staan geen rijen met mensen voor de 3 dienstdoende tellers, maar er staat een vast aangesloten groep. Ik hoef nu minder te dringen want op een gegeven moment neemt de teller mijn cheque die de dame op zijn teltafel heeft neergelegd, hij kijkt rond, ik zwaai en beur naar voren. Hij begint te tellen en geeft mij het geld. De tellers hebben het maar lastig. Ze hebben mobieltjes bij zich die regelmatig hun aandacht opeisen. Dan moet de teller, die het al zo druk heeft, ook daarmee aan de slag maar het schijnt best te lukken. Een mobieltje in de ene hand om met je vriend of geliefde te praten en met de andere hand de 10.000 Soedanese pond af te tellen en te overhandigen en zelfs nog een prettige dag toe te wensen. De mobieltjes veroorzaken maar beperkt oponthoud en zo te zien zit niemand ermee. De worst case scenario is als je zelf de cheque aan de teller moet overhandigen omdat de dame je cheque niet meeneemt. Dan moet je gaan dringen en leg je je hand met cheque over de glazen wand die je van de teller scheidt en wacht je tot de teller je cheque uit je vingers neemt. Het helpt blijkbaar wel als je er af en toe wat mee wappert om toch zo de aandacht van de teller te trekken.
Bij het Training Center moeten extra toiletten gebouwd worden voor de trainers en de studenten. Ik wist niet dat er zoveel keuzen mogelijkheden waren en dat het besluiten over welke type toilet te bouwen zo’n moeilijke klus zou worden. We willen 5-6 toiletten achter in de modeltuin plaatsen en ik word in de wereld van de toiletten ingewijd. Zo krijg je de VIP. Het is een put-latrine maar verschillende modellen en ingangen en schoorstenen en verbeterde versies zijn beschikbaar en de prijzen wisselen en de diepte van de gaten waarin “the matter’ moet belanden. Ook de eco-latrine is beschikbaar. Er komt helemaal geen put en water aan te pas, maar het toilet bevindt zich op een verhoging en ‘the matter” wordt opgeslagen en na ieder gebruik met as bestrooid. Na een jaar word “the matter” eruit gehaald en wordt het als compost gebruikt in de modeltuin. Dus voor de groenten en sla die we gaan eten, eet ik straks een salade die gegroeid is op “the matter” van mijn collegae. Ik kan maar moeilijk aan dit idee wennen en bij collegae uit andere landen aan wie ik trots vertel over het idee ontstaat een huivering om op werkbezoek te komen en krijg ik de mooiste reacties binnen. Een prachtige reactie kwam van de persoon zelf die de eco-latrine heeft ontworpen. Hij stond met zijn model te showen in Tanzania toen iemand tegen hem zei: “Hey man, why must I eat banana that has been grown on my own sh.t?’ Maar toch. In Soedan is water een schaars artikel en heeft maar liefst 80% van de mensen geen toegang tot een toilet.
Op de foto: Meestal vrouwen en kinderen die uren in de rij staan bij het Training Center om bij de waterpomp van Dorcas water te halen. Op de achtergrond is een nieuw gebied aan het ontstaan waar steeds meer Tukkels/hutten bijkomen van returnees uit het noorden en ze hebben allemaal water nodig.
We hebben een kleurrijke paasdienst gehad waarin we de opstanding van Christus hebben gevierd. De dienst duurde 4 lange uren in een zonovergoten Wau met veel traditionele dans met drummen, toespraken door politici en een preek van de bisschop van Wau. Hier een korte opsomming van de preek. Christus is opgestaan uit het graf en dat vieren we. Na Zijn opstanding verscheen Hij eerst aan twee vrouwen die hem dierbaar waren. De soldaten aan wie de engel verscheen werden zo bang dat ze flauw vielen. Dit gebeurt niet bij de vrouwen. Zij hebben ontzag en worden blij want ze kennen Christus. Hoe zit dat met ons? We kunnen zijn als de soldaten en bang worden en flauwvallen of we kunnen zijn als de vrouwen die vol ontzag en liefde Christus tegemoet gaan. Het getuigenis van twee vrouwen in die tijd was volgens wet niet geldig. Alleen het getuigenis van mannen was geldig. En toch zoekt Jezus juist vrouwen op. Deze vrouwen gingen in geloof getuigen van Zijn opstanding en dat maakte de discipilen nieuwsgierig en zodat ze gingen kijken. In de kerken van Soedan is het opvallend hoeveel vrouwen eerst tot bekering komen en dan gaan getuigen en de mannen komen dan later met huivering naar de kerk en sommige komen tot geloof. Ook tegen ons zeggen deze vrouwen: “Christus is waarlijk opgestaan?” En wat is uw reactie?
Gebedspunten
Gebed is hard nodig voor vrede in Soedan. Steeds meer mensen beginnen zich zorgen te maken over een mogelijke burgeroorlog hier. Er was altijd een gemeenschappelijke vijand, namelijk de Arabieren in het noorden en nu beginnen de verschillen tussen de vele stammen hier in het zuiden zich steeds duidelijker te manifesteren en beginnen stammen en leiders zich openlijk van elkaar te distantiëren.
Bid ook voor de vele Dorcas-projecten hier in Zuid-Soedan. Het geven van water en landbouwtrainingen voor eten kan al een bijdrage leveren aan vrede.
Abonneren op:
Posts (Atom)